Zand erover?!

Hoofdstuk 2

 

Het is nu 5 weken later, ik ben nog steeds niet over het trauma heen. Ik denk er nog elke dag aan en moet tijdens de les iemand naast me hebben zitten. Ook zie ik dat een nogal knappe jongen steeds vaker contact met me zoekt. Het liefst zoek ik contact terug, maar het is Jady en ik heb Jim belooft dat ik niet met hem zou omgaan. Ik heb nog steeds geen idee waarom. Helaas heb ik de laatste tijd weinig contact meer met Jim na de ontvoerpoging is hij een beetje afstandelijk geworden. Geen idee waarom. Sommige zeggen dat Jim te maken had met de ontvoerpoging, maar daar geloof ik niets van. Jim is mijn broer, sterker nog hij is mijn tweelingbroer. Hij zou me nooit zoiets aan doen. Toch?! Ik schrik van mijn eigen gedachten! Het is dat ik midden in de les zit maar anders had ik mezelf voor mijn hoofd geslagen! Als er nog maar vijf minuten van de les over zijn krijgen we onze repetitie van vorige week voor onze neus geschoven. Ik heb hem nog niet, maar niemand die zijn repetitie heeft tot nu toe is er tevreden mee. Dat zal dus ook voor mij een onvoldoende worden. Als ik als laatste mijn repetitie krijg draai ik heb voorzichtig om. En ja hoor een drie, maar ik kijk beter nee het is een acht. Ik ben zo blij er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Ik vertel trots dat ik een acht heb aan de klas. Gelukkig zijn de meeste mensen blij voor me en vatten ze het niet verkeerd op. Als de pauze bijna voorbij is ga ik naar mijn kluisje en pak mijn boeken voor de lessen die ik na de pauze heb. Als de pauze dan helaas voorbij is merk ik dat ik mijn wiskunde boek vergeten ben en dat heb ik nu. Snel loop ik naar mijn kluisje en kijk waar Lisa is gebleven weg. Het liefst barst ik in huilen uit ik ben alleen. Als ik dit snel doe is dit voorbij. Op mijn allersnelst draai ik mijn kluisje open en pak mijn wiskunde boek, maar dan zie ik een envelop met mijn naam erop. Wat raar die lag er net nog niet! Ik kijk in de envelop en er zit een briefje in waarop staat: Heel erg knap hoor een 8! Als ik bijna wil lachen zie ik dat er een bloem in zit. Ik schrik, het is één van de bloemen die ik aan m’n moeder had gegeven. En nog erger, die bloemen waren uit het huis gestolen. Ik voel tranen over mijn wangen stromen. Gelukkig is Lisa bij me. O wacht nee toch niet, o shit ik was helemaal vergeten dat ik alleen was. Dan hoor ik voetstappen en heel de gang is leeg. Ik ren huilend naar de lerarenkamer, gooi de deur open en ga snel op de bank zitten. Daar zit ik dan huilend op een bank in de lerarenkamer. Dan hoor ik opeens een leraar: ‘Gaat het wel?’ Nou als iemand huilend in de lerarenkamer zit dan heb ik zo’n idee dat het niet goed gaat. ‘Nee, helemaal niet!’ snik ik maar. Ik vraag of de leraar Carolien wil halen. Hij vind het goed en zorgt dat er tot die tijd een andere leraar bij me blijft. Als Carolien binnen komt en mij ziet huilen trek ze een medelijdend gezicht. Ik vertel haar alles en Carolien belt mijn ouders. Als mijn vader me komt ophalen gaat de bel de les is voorbij, maar het maakt mij niet uit. Ik bibber nog steeds en voel me heel ziek. Ik heb hoofdpijn en ben misselijk. Eenmaal thuis ga ik lekker in mijn bed liggen. Nou ja, lekker ik heb barstende hoofdpijn en ben super misselijk, maar mijn bed voelt zo lekker aan dat ik zomaar in slaap zou kunnen vallen. En zo gebeurd het. Ik kan je vertellen sinds de ontvoeringspoging hebben ik verschrikkelijke nachtmerries. Als ik de deur open hoor gaan en iemand naar mijn bed hoor lopen wordt ik wakker en ik gil zo hard ik kan. Dan hoor ik nog iemand de trap op rennen en ik probeer nog harder te gillen