ΣΤΗΝ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΝΕΜΕΣΗΣ

Κεφάλαιο 68

Ο Δημήτρης και ο Νικόλαος δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτά που τους είπε ο γιατρός. Καθόταν και οι δύο βυθισμένοι στις σκέψεις τους. Είχαν γυρίσει στο παλάτι με τη Νατάσσα βυθισμένη σε λήθαργο. Όταν την εξέτασε ο γιατρός δεν πίστεψε οτι αυτή η κοπέλα σε αυτή την κατάσταση μπόρεσε να κάνει αυτά που του είπε οπρίγκιπας. Ξιφομάχησε και νίκησε έναν άντρα; Ο γιατρός στράφηκε στεναχωρεμένος στο βασιλιά: "Η πριγκίπισσα είχε ένα πολύ σοβαρό κρύωμα, που με τη μετακίνηση της μέσα στη βροχή το χειροτέρεψε. Έχει γίνει σοβαρή ζημιά στα πνευμόνια. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Είναι θέμα χρόνου πια." Ο Νικόλαος γύρισε και κοίταξε με τα μάτια του γεμάτα δάκρυα και απόγνωση τον Δημήτρη, που φαινόταν να μην καταλαβαίνει τι έλεγε ο γιατρός.

"Τι λες γιατρέ;" φώναξε ο Δημήτρης θυμωμένος:" Πως μπορείς και λες τέτοια πράγματα; Η Νατάσσα είναι μια χαρά. Θα γίνει καλά. Δεν την ξέρεις εσύ. Είναι πολεμίστρια δεν είναι συνηθισμένη γυναίκα. Θα φέρουμε και άλλους γιατρούς να τη δουν." είπε κοιτάζοντας το Νικόλαο που είχε βυθιστεί στην απελπισία.

Ο Δημήτρης έστειλε μήνυμα στον πατέρα του και τον παρακάλεσε να στείλει τους καλύτερους γιατρούς. Ο βασιλιάς μαζί με την Αλεξία ταξίδεψαν μαζί με τους καλύτερους γιατρούς του βασιλείου. Όταν έφτασαν οι γιατροί την εξέτασαν βγάζοντας το ίδιο συμπέρασμα με τον πρώτο συνάδελφό τους.

Η Νατάσσα βγήκε από το λήθαργο την τρίτη μέρα. Η ανάσα της δεν ήταν εύκολη. Οι υπηρέτριες πήγαν αμέσως να ειδοποιήσουν το βασιλιά και το Δημήτρη. Μπήκαν και οι δύο στο δωμάτιο τρέχοντας. Ο Νικόλαος έπεσε πάνω της αγκαλιάζοντας την σφιχτά: "Γιατί ταλαιπώρησες τόσο πολύ τον εαυτό σου;" Με το ζόρι συγκρατούσε τα δάκρυά του.

"Άκουσε Νικόλαε, γιατί δε μου είναι εύκολο να μιλάω. Χθες το βράδυ είδα τους γονείς μας στον ύπνο μου και μου είπαν να σου δώσω αυτό, να το έχεις για δύναμη." Τράβηξε την αλυσίδα από το λαιμό της, έβγαλε το δαχτυλίδι και του το ακούμπησε στο χέρι. Ο Νικόλαος δεν μπόρεσε να συγκρατήσει άλλο τα δάκρυα του. Έσκυψε το κεφάλι για να μην τον βλέπει και της είπε: "Αυτό το δαχτυλίδι είναι δικό σου" η φωνή του ακουγόταν αδύναμη.

"Μην ανησυχείς για μένα άλλο. Ένα πράγμα με στεναχωρεί αγαπημένε μου αδερφέ. Δεν είχαμε αρκετό χρόνο σε αυτή τη ζωή" τα μάτια της του χαμογελούσαν βουρκωμένα. " Παρηγοριέμαι όμως γιατί ξέρω οτι θα είσαι ένας καλός και δίκαιος βασιλιάς, σαν τον πατέρα μας."