EY EN EY

AURORA

   Aşağı inerken mavi topuklu ayakkabımın yerine beyazı mı giyseydim diye düşünmekten kendimi alamadım. Babamın sesi yakından geliyordu acele ile aşağı indim. Babam sertti fakat bana karşı tanımlayamadığım sevgisi vardı. Onu hiç öpememiştim mesela sarılmamıştım hiç ama küçüklüğümden bu yana bana baktığında herşey iyileşiyordu,ciddiydi, sakindi ve ağırlığı şefkatten daha fazlaydı. Siyah, korkunç adamları olan adamlardandı işte ama galiba ben babamı yine de çok seviyordum. "Merhaba baba Nicebe Dergisi için son çekimlere gidiyorum." Şarkıcı olduğumdan beri sadece küçük konuşmalar yapmaya başlamıştık. " Tamam, önceden söylediğini hatırlıyorum. Ama Derek ile olan antrenmanını kaçırman beni hoşnut etmez. Aurora!
  " Pekala, zamanında yetişeceğim." Ne bekleniyordu ki ben bir şarkıcıyım, ama korkunç adamlar beni kaçırmasın diye babamın sağ kolu olan, yakışıklı ama bir o kadar da sinir bozucu, taşıdığı silah yetmezmiş gibi küçük bıçaklar taşıyan (bence, kesin yani olabilir...  Emin değilim ama silahı var.) adam ile dövüş sanatlarını öğrenmek benim için zevk olamayacağı kadar babamın o bakışları peki demem için sebep oluyordu.
   "İlacını yaptın umarım yoksa rahatsızlanman beni korkutur."
" Evet dozajı Bayan Quein 'in geçen seferki söylediği gibi idi." Babam yine küçük bir gülümseme ile duruma son noktayı koymuştu.
   Küçüklük anılarım çoğu Bayan Quein ile geçirdiğimiz vakitlerdi. Babamın çok sevdiği aile doktorumuz. Hastalığım ile o ilgilendi, onun odası benim odam olmuştu, beyaz rahatsız edici son teknoloji ile donatılmış bir hastane odası, alışmıştım sonradan odaya, ilaçlara sanki deneymiş gibi küçük, çelimsiz bedenime yapılan bir sürü ilaca, babamın küçük iğneler vücuduma girerken ki elimi yalandan tutuşuna..
  Ne! Babamın her zaman kilitli odası yarı açık mı? Evimizde giremediğim tek oda, babamın her zaman kilitlediği gizemli odaa. Gözüm ona kaymışdı ve girmek istiyordum umarım babam bir şey ile meşgul olur ve bende küçük bir gezinti yapa...
  Alarm sesini duyunca bütün düşüncem kararmıştı neydi bu. Babam acele ile aşağı inmeye başladı arkasından ise adamları. Açıkçası ben babamın ne iş yaptığını bile bilmiyorum ünlü iş adamı olarak bilinen bir babam var sanıyor insanlar ama ben sanmıyorum. Ve babamla bu meseleyi konuşacak kadar iyi değilim. Benn... Hastalığımı bile bilmiyorum sadece hastayım ve ilaçlar ilaçlar ilaçlar.
    Oda açık. Babam yok. Tamam hazırlan ve odaya gir. Hızlanmıştım ama bir yandan da  hiç birşey olmamış gibi sakindim, alarm hala kulaklarımı çınlatıyordu. Oda küçükken  bir kereliğine saniyeler içerisinde girip çıktığım zaman gördüğüm şekildeydi hiçbir fark yoktu. Çalışma masası biraz karışık ve dosyalar hızla karıştırılmış gibi dağınıktı. Bence ilk dosya hep önemlidir, deneme şansım hiç olmadı ama öyledir galiba. Kapıyı aralık bırakmıştım ses olursa duymak için alarm ise son bulmuştu. İlk dosyayı hızla açtım, inceydi, kolayca araştırabilirdim. Yazı, yazı ve yazı, Ve benim yaşlarımda, aynı göz rengi (yeşil) ile bana benziyor sayılırdı. Bir kadın resmi. Arkasında da bir resim vardı, aaahh yere düşürmüştüm almaya tam eğiliyord..
  "Aurora ne işin var senin burada?"
"Derek, babam bir dosyası olduğunu ve benim ona götürmem gerektiğini söylemişti ve bende onu almaya geldim." Saf ve sevimli görünmek için kelimeleri uzatıyor ve yalandan bir gülümseme ile kafamı sallıyordum.
Yine inanmamıştı, kaşlarını kaldırarak " Bay Ryan 'ın duymasını istemiyorsan Hızlan ve odadan çık. "Başka çarem yok sanırım."

     Umarım çok çok  beğenmişsinizdir. Bir yanlışım veya beğenmediğiniz bir nokta olursa lütfen yorum yazmayı unutmayın... İyi okumalar 🌈