"Welcome to Ninoy international airport. We hope that you enjoy your trip."
Carly sighed as she heard the greetings of the airport. Lumingon siya sa paligid at muling pinatitigan ang bansang mahigit dalawang taon niyang iniwan kasama ng mga masasamang ala-ala.
"Hey, you okay?"
Napalingon siya sa katabi nang nagsalita ito. She rolled her eyes. "For the nth times, Pier... I am fine." Mariin na wika niya. Makailang ulit na kasi ito nag tanong sa kanya at naiinis na siya.
Pierre laughed as he raise his both hands. "Chill, just making sure." He grinned.
She just throw him a death glare. "By the way, where is Mom and Tita?" She asked habang nililibot ang paningin. Kinakabahan siya dahil baka umiyak si-
"Carly!" Narinig niyang wika ng ina. Napatigin siya sa gilid kung nasaan ang ina na buhat-buhat si baby Chester na tuwang-tuwa sa paligid.
Mabilis siyang lumapit rito. "Mom! Saan po kayo nagpunta?" Tanong niya sa ina.
Ipinasa sa kanya ng ina ang anak na tawa na tawa at agad niya itong pinanggigilan.
"Pinuntahan lamang namin ang Tito Alfredo mo." Saad ng Ina.
Napatango-tango na lamang siya habang nakatitig sa anak.
Chester Luis McLennan. Her 8 months old healthy baby boy. Ang dahilan kung bakit siya muling nakaahon sa matinding sakit at luha sa nakaraang isang taon at anim na buwan. His father's surname is the one he was using. Ayaw niyang magsinungaling sa bata in the future kung bakit ang pangalan niya ang gamit at hindi sa ama. Mas gusto niyang ipaunawa sa bata ang sitwasyon nila.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Nang bumalik siya sa Greece noon ay hindi niya napigilan ang umiyak sa harap ng ina at ng kanyang tito. Sinabi niya ang lahat ng nangyari sa kanya at kay Chance.
Naalala niya pa ang matinding galit ng kanyang Tito Fredo kay Chance noon na agad pinutol ang ugnayan sa mga McLennan. Umalis rin sila ng Greece at tumira sa Australia kung nasaan ang hometown ng kanyang Tita Nina na asawa ng kanyang Tito Fredo. Doon siya nanirahan sa loob ng higit kumulang dalawang taon kasama ang ina na nagpapagaling sa mga oras na iyon.
Laking pasasalamat niya na matapos ang isang taong pag te-therapy nito ay nakalakad at nakapagsalita na ito. Marahil dahil narin sa presensya ng mga mahal sa buhay nito kaya naging mabilis ang recovery nito.
"Mmma!" She was taken back from her thought when she felt a tiny wet hands caressing her cheeks.
Malakas na napatawa siya sa ginawang pagpahid ng anak ng laway sa kanyang pisngi. "Chester ha! You're so makulit!" She laughingly hissed as she shower her baby boy with kisses.
Baby Chester laugh whole heartedly. Naramdaman niya ang mainit na haplos sa kanyang puso. Chester is her salvation. Her happiness and the reason why she easily forgive those person who did bad things to her.
