Roommates with the badboy (On Hold)

1// kostschool

Pov Sophie

"Geloof me lieverd, dit is alleen maar beter voor je" zegt mijn moeder terwijl ze me een knuffel geeft. Vorige week kreeg ik te horen dat ik naar de kostschool werd gestuurd. Puur omdat mijn ouders te veel bezig zijn met hun werk. "Zal wel". Ze pakt me stevig bij mijn schouders en haalt mijn kin omhoog met haar puntige nagel. "Sophie, ik wil niet zo afscheid nemen. Wees een beetje vrolijk". Ik geef haar een neppe glimlach. Ik draai me om naar mijn vader. Hij houdt zijn telefoon op zijn oor en is in gesprek. Zelfs als ik afscheid ga nemen hebben ze geen tijd voor me. "Papa". "Ik moet ophangen, Pablo" zegt mijn vader. Hij doet zijn telefoon in zijn zak en richt zijn aandacht op mij. "We gaan je missen, mía". Hij geeft me een stevige knuffel. Mía is een bijnaam die mijn vader mij heeft gegeven. Het is Spaans voor "de mijne". Mijn vader heeft een stevige bouw en heeft altijd een strenge uitdrukking op zijn gelaat, maar hij heeft een hart van goud. Hij is licht getint, door zijn spaanse afkomst, en heeft donker haar, waarin al een paar grijze haren te zien zijn. Zijn naam is Antonio. In tegenstelling tot mijn vader heeft mijn moeder een blanke huid en blonde haren. Ze heet Victoria. Mijn ouders hebben samen een bedrijf en zijn erg succesvol. Ze steken veel tijd in hun bedrijf en hebben daarom niet veel tijd meer voor mij over.

"Je moet gaan, de taxi wacht op je" zegt mijn moeder. Ik geef mijn ouders nog snel een kus op hun wang en loop dan met mijn koffer naar de taxi. De taxichauffeur schat ik rond de 50 jaar oud. Hij heeft wat warrig haar en er zijn al wat rimpels in zijn gezicht zichtbaar. Zijn stemming is duidelijk gelijk van hem af te lezen, hij heeft er geen zin in. Hij glimlacht verontschuldigend met licht opgetrokken schouders en pakt mijn koffer aan en plaatst die vervolgens in de kofferbak. Enigszins is hij niet al zijn manieren verloren, want hij doet de deur van de auto dusdanig alsnog voor mij open, ondanks zijn huidige stemming. Opgelaten neem ik plaats op de leren bank van de taxi. Ik zwaai naar mijn ouders, maar ze zien het al niet meer. Mijn vader is weer aan het bellen en ik zie mijn moeder woest gebaren naar hem. De taxichauffeur begint weg te rijden en ik kijk teleurgesteld via het achterraam naar mijn ouders tot ze simpelweg alleen nog maar schimmen in de verte zijn. Daar ga ik dan, naar de kostschool. Ik moet al mijn vrienden verlaten. Maar misschien is een nieuwe start juist wel fijn. Ik heb veel dingen meegemaakt in mijn leven. En nu kan ik opnieuw beginnen. Niemand die van mijn verleden weet. Niemand die me veroordeelt.
Misschien is dit mijn kans op een nieuw begin.

Na een rit van drie uur, waarin ik meerdere malen een gesprek heb proberen te starten met de taxichauffeur, zijn we eindelijk aangekomen bij de kostschool. Door het raam zie ik het grote gebouw, met zijn indrukwekkende voorgevel. Op de voorgevel staat met dik gedrukte letters de naam van de kostschool; het kompas. Ik kom weer terug in de realiteit wanneer de chauffeur ongeduldig met zijn vingers op zijn stuur tikt. Ik schuif hem het geld toe wat ik van mijn ouders meegekregen heb. Vervolgens stapt hij uit en doet hij vervolgens mijn portier open. "Wat een genoegen om u ontmoet te hebben zeg, u bent zeker altijd het zonnetje op iedereen zijn dag" zeg ik met een glimlach. Hij werpt mij een merkwaardige blik toe en duwt mijn koffer ruw in mijn handen zonder wat er bij te zeggen. Duidelijk een man van weinig woorden dus. Ik check nog even mijn haar in de weerkaatsing van het auto raam, maar de taxi rijdt al met een rot snelheid weg. Deze man heeft echt geen zin in zijn werk. Ik zucht. 'Ik ben er klaar voor' herhaal ik meerdere malen in mijn hoofd. Ik pak mijn koffer steviger vast en loop de kostschool binnen.

Heel veel muren zijn oranje, zo te zien. Een ongebruikelijke kleur voor een kostschool, althans dat denk ik dan. Oranje wordt geassocieerd met vreugde, zonneschijn en aanmoediging. En dat is wel het laatste waar je aan denkt, bij een kostschool. Achter de balie staat een wat robuuste mevrouw met korte grijze krullen en een bril op haar neus. Wat aarzelend loop ik er op af. Ze kijkt voor zich uit naar haar computerscherm. Dan merkt ze mijn aanwezigheid op. "Hoi jij ben zeker nieuw hier?" vraagt ze met een glimlach. Dat is al een stuk betere houding dan die achterlijke taxichauffeur van daar net. Ik knik. "Mag ik je naam weten?" vraagt ze dan. "Ja natuurlijk. Sophie Dawson" zeg ik terwijl ik haar hand schud. De achternaam van mijn vader is González en de achternaam van mijn moeder is Dawson. Toen ze samen gingen trouwen heeft mijn vader haar naam aangenomen, iets wat weinig voorkomt. Daarom is mijn achternaam ook Dawson. "Welkom op onze school". "Dank u wel" glimlach ik beleefd. Het is maar wat je welkom vind, voor mijn gevoel ben ik hier gewoon door mijn ouders hierheen afgescheept. Van mij had dit allemaal niet gehoeven. Maar goed, een frisse start kan ik wel gebruiken. Ik ontvang een plattegrond en de sleutels van mijn kamer en bedank de mevrouw nogmaals.