Henüz daha 11 yaşındaydım.Beni bu köye sürükleyen durum annemle babamın boşanması olmuştu.İki kardeşimle hiç birarada oynadığımı hatırlamıyorum.
Köyümüz Malatya'ya oldukça yakın bir yolüstü köyüydü.Elazığ Malatya karayoluna cephe olan köyümüz yaklaşık 50 haneden oluşuyordu.Geceleri sahipsiz eşekleri kovalayan köpeklerin gürültüsüyle uyumak imkansızdı.
Bizim eve en yakın evin bahçesinde bir kangal köpeği bağlıydı.Çok fazla havlıyor gece gündüz uyutmuyordu.
Ben yine köyün çeşmesine eve su getirmek için gitmiştim.Çeşmenin yanıbaşındaki okulun toprak futbol sahasında 3 çocuk bir tazıyla oynuyordu.Tazıyı karayolunun kenarına götürüp tuttular ve gelen ilk arabayla beraber saldılar.Tazıyla arabaları yarıştırıyorlardı.İleriki mezarlığa varmadan tazı durdu ama inanılmaz bir yarıştı tazının arabayı geçmesi an meselesiydi.Dili dışarda olan tazıya hayran kalmamak elde değildi.
Keşke benimde böyle bir tazım olsa diye içimden geçirdim ama zor görünüyordu.Tofaş marka arabaĺara kafa tutacak bir tazı..
Uzunca bir süre onları izledikten sonra suları eve götürdüm.
Çok istiyorum o tazıdan bende çok istiyorum diye evin damında haykırırken beni duyan karşı komşunun büyük ķızı aysel madem çok istiyorsun git konuş kardeşimle onda var bi yavru belki sana verir dedi.Dünyalar benim olmuştu.Bende ayselin kardeşi ramazana gidip sordum.Ramazan o kadar kolay degil.dedi önce bana karşılıgında bir seyler vermen gerek dedi.Bende ona paramın olmadığını söyledim.Oda bana bakacagız dedi ve ayrıldık.
