Bandrol

1. Bölüm

Perdemden sızan güneş gözümü rahatsız ediyordu. Zorda olsa gözlerimi açtım. Ailemsiz bir gün daha başladı.Sersem sersem banyoya gittim. Aynada kendime baktım. Ailemi kaybettikten sonra adamakıllı uyuyamıyordum. Göz altımdaki morluklar gün geçtikte artıkyordu. Ve gittikçe zayıflıyordum.Annem, babam ve kardeşim mezuniyetime gelirken trafik kazası sonucunda hayatlarını kaybettiler.Kazadan sonra 18 yaşıma girmeme çok az kaldığı için yetimhane de kısa süre kaldım. Ondan sonra evime geri döndüm. Devlet yardımı ile evde kalabiliyordum. Ne hayallerim vardı ailem ile fakat hayatım değişti.
  <°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°>
Güneş battı ve artık ev beni boğuyordu sanki.Üzerime bir şeyler geçirip kenimi dışarı attım.Dışarısı soğuktu.Hızlı yürüyerek ısınmaya çalıştım. Saat çoktan 12' yi geçmişti. Sokaktada çok az insan vardı. Bi parka gidip banka oturdum. Hayat neden bu kadar acımasızdı? Ailemin elinden gidicek kadar kötü ne yapmış olabilirdim ki? Ama kabullenmem gerekiyor.Koca Dünya'da tek başıma kalmıştım.Telefonumu cebimden çıkardım ve' Little Do You Know' ı açtım.Ben etrafa boş boş bakarken dikkatimi bi çocuk çekti. Bu tarafa bakıyordu. Bir süre görmezden geldim. Tekrar o tarafa baktığımda hala buraya bakıyordu. Sonra yanına 3kişi geldi. Hepsi benim yaşlarındaydı.O grupta ki bi kız bana bakmaya başladı.Buruk bir şekilde güldü. Bende ona zorda olsa güldüm. Hava gittikçe soğumuştu ve saat çok geç olmuştu.Yerimden kalktım. Ayaklarım uyumuşmuştu. Kim bilir kaç saat oturmuştum. Ben yavaş yavaş parkı terk ederken. Arkamda bi el hissettim. Arkamı döndüğümde deminki kız vardı.
"Selam" dedi.
"Selam" diye karşılık verdim. Bi süre sessiz kaldık.Sessizliği deminki grupta olduğunu gördüğüm çocuk geldi.
"Selam canım. Adın ne?"
" Sanane?" diye karşılık verdim. Cevabımı beğenmemiş olacak ki yüzünü buruşturdu.
"Bu gece bize katılmak ister misin?" dedi kız. Ne kaybederdim ki?Bir süre düşünür gibi yaptım. Yani yarından hazır gibi durmak istemiyordum.
"Peki."
"Adın ne?"
Az önce ki çocuğa bakarak
"Eylül"dedim
"Memnun oldum bende Ecem. Buda bizim çapkın Arda'mız." dedi ve gülmeye başladılar.
"Nerede takılıyorsunuz genellikle?" meraklı bir şekilde sordum. Kız emin bir şekilde
"Mekanımızda" dedi.
Gruptaki diğer kişileri ile de tanıştıktan sonra adının Kaan olduğunu öğrendiğim çocuk-parkta bana bakan-herkes arabaya bindikten sonra arabayı sürmeye başlamıştı.Tanımadım insanlarla kim bilir nereye gidiyordum. Ama benim için farketmezdi. Çünkü ben zaten Dünya'da yaşayan bir ölüydüm.Ne kaybederim ki?
Araba durduktan sonra herkes inmeye başladı. Çok güzel bi eve gelmiştik. Ecem'in kulağına eğilerek
"Bu kimin evi acaba?" diye sordum.
Ecem gülerek "Bizim" dedi.
Gecenin ilerleyen saatlerinde öğrendindim ki 4 kişi aynı evde kalıyorlarmış.Güzel olsa gerek.
Gruptaki kişiler cidden eğlenceli kişilerdi. Ecem ile Arda'nın kardeş olduklarını öğrendim. Doğrusu şaşırdım çünkü birbirlerine benzemiyorlardı.Diğer kişi ise Mert'di baya küfür etsede komik biriydi. Bunlar bu kadar komikken neden Kaan denilen bu çocuk bu kadar sessizdi?
Gecenin ilerleyen saatlerinde Mert ile Arda aynı koltukta uykuya daldılar. Kaan tekli koltukta telefonuna bakıyordu.
"Neden size katılmamı istediniz" diye sordum Ecem'e.
"Emin ol tek kız olmak çok zor" dedi ve güldü.
Kaan'a baktığımda telefondan başını kaldırmıyordu. Ben onun hareketlerine bakarken telefondan başını kaldırdı ve göz göze geldik.
"Sen kimlerdensin anlat" dedi.
İlk defa sesini duyuyordum belkide.
Sesi cidden çok güzeldi.
Bir süre kendimden bahsettim. Yaşadıklarımı sıkılırlar diye kısa kısa anlattım.Herkes bi süre sessiz kaldıktan sonra Ecem,
"Bizimle burda yaşamaya ne dersin"dedi.