Her Solution

Κεφάλαιο 3.

Είναι 9.

Είναι 9.

Πήγε γαμημένες 9. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου.

Αυτό σημαίνει ότι σε μισή ώρα θα έρθουν τα παιδιά να πάμε στο πάρτυ.

Και εμένα το άγχος με έχει κατακλύσει..

Τι θα της πω εάν με χαιρετίσει;

Μα τι λέω σιγά μην με χαιρετήσει

Και αν σπάσει ο Διάολος το ποδάρι του και μου μιλήσει;

Δεν πρόκειται να μου μιλήσει.

Κι όμως εάν το κάνει;

Πφφ δεν νομίζω ότι πρέπει να πάω...

Κάνω σαν χαζογκομενα που της έσπασε το νύχι..

Κάθομαι εγώ, ο εαυτός μου και ο παραλογισμός μου και αναλύουμε τι σκατα μπορεί να συμβεί.

Αλλά τι μπορεί να συμβεί;

Το πολύ πολύ να αρρωστήσει και να μην έρθει, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι πολύ απλά εγώ θα πάω τσάμπα εκεί πέρα και δεν θα παιχτεί τίποτα με καμία.

Βλέπω να πλησιάζουν οι κολλητοί μου...

"Ελπίζω να μην παραβιάσατε την πόρτα, γιατί πολύ απλά εσείς θα πληρώσετε την κλειδαριά." Λέω με ειρωνεία, αλλά παρόλ' αυτά μου κάνει τρομερή εντύπωση πως μπήκαν μέσα στο σπίτι..

"Μην λες βλακείες Ρομπ, η μάνα σου μας άνοιξε! Καλά ε, η μάνα σου έχει συγκινηθεί πάρα πολύ. Χαίρεται λέει που το παιδί της θα κάνει κάτι όπως όλα τα υπόλοιπα, οπότε αγαπητέ μου φίλε έχεις το δικαίωμα αν όχι την υποχρέωση να κάνεις υπερήφανη τη μάνα σου και να φερθείς σαν ενας τυπικός έφηβος." Μιλάει ασταμάτητα ο Μάικ.

Ο Τζακ από την άλλη φαίνεται τόσο προσηλωμένος στο κινητό του που λογικά με τα βίας ήρθε μέχρι εδώ.

"Τέλος πάντων...πάμε;" Διακόπτει τις σκέψεις μου ο Μάικ και παρόλο που πάω να πεθάνω από το άγχος, νευω θετικά και σηκώνομαι από τον καναπέ

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο.

Σε όλο τον δρόμο χτυπάω νευρικά το πόδι μου και ο Τζακ όπου επιτέλους έδωσε σημασία στο περιβάλλον γύρω του γυρνάει κ με κοιτάζει.

"Σόρρυ φίλε το ξέρω σου έχω σπάσει τα νεύρα, όμως έχω αγχωθεί τόσο γαμημένα πολύ που νομίζω θα σπάσει το κρανίο μου από το πολύ αίμα που μου έχει ανέβει στο κεφάλι" λέω απολογιτικά προσπαθώντας να του εξηγήσω πως η κατάσταση είναι αρκετά δύσκολη για εμένα.

"Αδερφέ σε καταλαβαίνω, απλά ηρέμησε όλα καλά θα πάνε" μου απαντά με συμπονετικό ύφος ο Τζακ.

Όταν φτάνουμε, το σπίτι τρανταζεται από την δυνατή μουσική και ακούγονται φωνές μεθυσμένων νέων που κάνουν χαβαλε.

Βγαίνω από το αμάξι και μπαίνω στο σπίτι.

Η πολύ μπάσα μουσική με ενοχλεί απίστευτα πολύ, αλλά σιγά σιγά το συνηθίζω..

Καλά δεν είναι καν περασμένες 10 και όλοι είναι τύφλα στο μεθύσι.

Αλλά δεν βλέπω πουθενά την Λέισι.

Προσπερνάω όλους όσους χορεύουν σαν ξεβιδωμενοι και πηγαίνω προς τους καναπέδες.

Μπα, τίποτα το ιδιαίτερο, απλά κάποια κάνουν ναρκωτικά και άλλοι πάνε να πηδηχτουν μπροστά σε όλους.

Γνωστά πράγματα και άκρως ασήμαντα.

Ασήμαντα, όταν μπαίνει αυτή στο θέμα.

Ανεβαίνω τις σκάλες και καταλαβαίνω πως είναι τα υπνοδωμάτια του σπιτιού.

Η πρώτη πόρτα είναι κλειδωμένη και ακούγονται αναστεναγμοί.

Μάλλον κάποιοι σήμερα έχουν καλύτερη τύχη από εμένα.

Η δεύτερη είναι κλειδωμένη.

Η τρίτη κ η τέταρτη το ίδιο.

Μια όμως είναι μισάνοιχτη..

Και εκεί λογικά βρίσκονται όλα τα πράγματα των καλεσμένων.

Μπαίνω μέσα και καταλαβαίνω πως δεν έχω άδικο.

Είναι τα παλτό και τα ρούχα εκείνων.

Όμως πάνω σε αυτά κάθεται η κοπέλα που δεν έχω βγάλει από το μυαλό μου εδώ κ 2 χρόνια.

Η Λέισι Κόρτερ.

----------------------------------------------------------------

Vote -comment

-Stav