Never Have I Ever [ON-GOING]

CHAPTER 4

YOONGI's POV

The day of the concert
7:34 am

"Suga, Masyado ka atang nagmamayabang ngayon, ha? Masyado na atang mataas ang tingin mo sa sarili mo?" hindi ako sumagot sa kaniya at hindi na lang siya pinansin.

"Manager niyo ako dito, Suga! Hindi alalay! Ako ang may kontrol sa inyo! Hindi kayo ang may kontrol sakin!" blah blah blah.

Hindi ko siya pinansin. Inis akong tumayo at didiretso na sana ako palabas pero pinigilan niya ako at saka kwinelyuhan. Tiningnan ko siya ng walang emosyon.

"Sejin! What the hell are you doing to him?!" sigaw ni Bangsihyuk mula sa pintuan ng makita ang position namin.

Matalas ang tingin sa akin ni Sejin, parang gusto niya akong lumpuhin. Nginisihan ko lang siya na naging dahilan ng pagkainis niya lalo. Mas humigpit ang hawak niya sa kwelyo ko.

"I am starting to get pissed by your fucking attitude, you better change it or else your dream will all fall apart." madiin niyang pagbabanta sa akin saka niya binitawan ang kwelyo ko.

Bumungisngis ako at nginisihan siya, "Then I'll try to annoy you more, you piece of shit.." tatalikod na sana ako nang--

*PAAAKKK*

"SEJIN!?" sigaw ni Bangsihyuk sa kaniya at dali dali akong tinulungan tumayo. Napapangisi naman akong pinunasan ang dugo na kumalat sa labi ko. "Are you crazy, Sejin?! If you kill him! YOU ARE DEAD TOO! YOU PSYCHO!"

Naglakad ako palayo, palabas sa kwarto namin. Habang nakayukong naglalakad ay may nakabunggo pa ako.

"Yah, watch it--" natigilan siya saka nag-angat sa akingng tingin, "Hyung?" gulat na sambit ni Jungkook at tiningnan ako, tinapunan ko naman siya ng matalas na tingin.

Linagpasan ko na siya at dumiretso na sa tutunguhan ko. Fuck them, fuck that big guy! Their ideas doesn't work, and their concepts all stinks. They are not here if it wasn't for me. Napangisi ako sa sariling inisip.

Min Yoongi here, 23 years old. The black sheep of my family, a member of a korean pop boy group. Which is the Bangtan Sonyeondan.

To be straight to the point, I hate people who controls me, kasi simula pagkabata magulang ko na ang kumukontrol sa buhay ko. Ayaw ko sa mga taong mayabang, kahit na ako ay mayabang, ayaw ko sa ganun. Gusto ko ako lang mayabang na kilala ko. I am too agressive and too arrogant so many people also don't like me. So am I, I don't like them.

I laid down my body under the tree, i felt the grass touching my skin, therefor I felt peace in my mind. Bumuntong hininga ako ng malalim at ipinikit ang aking nga mata.

Ilang minuto pa ay hindi ko na namalayang nakatulog na pala ako. Nagising na lang ako sa narinig kong yabag ng paa papalapit sa pwesto ko, maya maya pa'y narinig ko na ang iyak ng isang babae, iminulat ko ang aking mata at hindi agad ako nakapagsalita ng makita ang babaeng umiiyak, ang ganda niya.. hep hep!

"H-Hindi kita pinsan! G*go! HUHU😢!"

Napatingin ako lalo sa muka niya at halata sa muka niya na sinaktan siya ng importanteng tao.

"Ni hindi nga tayo magkamuka! Ni hindi tayo magkadugo!"

Nagpatuloy ang pag-iyak niya na naging dahilan naman ng pagkainis ko. My number one rule in life is, AYAW KO NG MAINGAY.

Sisigaw pa sana siya, pero bago pa niya ituloy ay nagsalita na ako, "Miss, pwede bang wag kang maingay?" napatitig siya sa akin at parang batang pinunasan ang mga mata niya, "Ang ingay mo, Iyak ka ng iyak! Hindi mo ba kitang may nagpapahinga?!"