Το Κειμήλιο

ΙΙ

Μια απαλή ανδρική φωνή μου είπε να περάσω. Λύγισα το χερούλι και προς στιγμήν όταν άνοιξα ένιωσα πως έβγαινα στο απώτερο διάστημα, τόση ήταν η διαφορά μεταξύ του ηλιόλουστου εξωτερικού κόσμου και του συσκοτισμένου γραφείου του Λαβεντό με τις βαριές κουρτίνες να καλύπτουν τα παράθυρα εξοστρακίζοντας ως και την πιο μικρή ακτίνα ηλίου που θα μπορούσε να διεισδύσει στο εσωτερικό του δωματίου.

Άφησα τα μάτια μου να προσαρμοστούν στο απότομο σκότος. Αν και το γραφείο διέθετε λάμπα δεν ήταν αναμμένη. Ο χώρος φωτιζόταν από μια μικρό ρυθμιζόμενο φώς πάνω στην έδρα. Εκεί σε μια ψηλή καρέκλα καθόταν ένας άνδρας ο οποίος, παρά τον ήλιο έξω ήταν ντυμένος στα ολόμαυρα. Μαύρα γάντια κάλυπταν τα χέρια του, ένα μεγάλο σκούρο καπέλο το κεφάλι του με τα λίγα κι αραιά μαλλιά και τα μάτια του ένα ζευγάρι μικρά στρόγγυλα γυαλιά ηλίου. Το λιπαρό δέρμα του προσώπου του γυάλιζε κάτω από το αμυδρό φως.

Μου χαμογέλασε και με κάλεσε να καθίσω στην καρέκλα στην άλλη μεριά της έδρας του. Απολογήθηκε άμεσα για το σκοτάδι εξηγώντας μου ότι οφειλόταν σε κάποια δερματική πάθηση που είχε αναπτύξει σε πολύ μικρή ηλικία και τον είχε κάνει ευαίσθητο σε κάθε μορφή φωτός όπως το ηλιακό και, προσφάτως, των ηλεκτρικών λαμπτήρων. Απέφευγε να βγαίνει από το σπίτι του όσο μπορούσε τις μεσημεριανές ώρες και, όταν αναγκαζόταν να το κάνει, λόγω της δουλειάς του η κάποιας άλλης συνθήκης, έπρεπε να φορά όλα αυτά τα ρούχα ακόμα και το καλοκαίρι και να κρατά μια μεγάλη μαύρη ομπρέλα την οποία έδειξε κρεμασμένη από τη μέσα πλευρά της πόρτας.

«Αλλά η ζωή συνεχίζεται. Λοιπόν πως θα μπορούσα να σας φανώ χρήσιμος?» ρώτησε με την ωραία απαλή φωνή του, που σίγουρα θα άξιζε πολύ να διαβάσει δυνατά μια ιστορία. Απάντησα πως ερχόμουν εκ μέρους του Βαλέριο Ολεβάντι για να ζητήσω τη βοήθεια του.

Στο άκουσμα του ονόματος του φίλου μου, ο καθηγητής έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον, σαν να ήταν κάτι που περίμενε ν ακούσει χρόνια. Με ρώτησε με ζωηράδα τι έκανε ο Βαλέριο, αν ήταν καλά και τι είχε απογίνει μετά από το τραγικό γεγονός της πυρκαγιάς καθώς ο ίδιος, λείποντας στο εξωτερικό, δεν είχε μάθει καθόλου νέα του. Τον διαβεβαίωσα πως ο νεαρός ήταν μια χαρά και υγιής, αλλά χρειαζόμασταν επειγόντως κάτι από αυτόν.

«Θέλω να θυμηθείτε τι συζητούσατε με τον Ενρίκε Ολεβάντι. Αν σας είχε αναφέρει ποτέ για κάποιους που ήθελαν να του κάνουν κακό.»