Το Κειμήλιο

ΙΙΙ

Προέτρεψα τον Βαλέριο να κάνει ότι του ζητούσε, επιθυμούσα να τελειώσει το πράγμα όσο πιο αναίμακτα γινόταν. Ο νεαρός δε με άκουσε. Σήκωσε περήφανα το κεφάλι και δήλωσε ότι μόνο πάνω απ το πτώμα του θα έπαιρναν το κειμήλιο.

«Τα ίδια ψέματα μου είπες την άλλη φορά.» είπε ο Βαλέριο. «Ο πατέρας μου σεβόταν την αρχαία τέχνη. Δεν έκλεβε!»

«Όχι. Απλώς δεν δήλωνε τα ευρήματα. Τι λες για εκείνη τη Σφίγγα που είχε πάνω στη βιβλιοθήκη η το σμαραγδένιο κεφάλι; Όλα αυτά ήταν ευρήματα που κάποια στιγμή θα πήγαινε στο μουσείο, αλλά, μάλλον, ούτε το ίδιο το μουσείο δε γνώρισε ποτέ την ύπαρξη τους. Έτσι δεν είναι;» ρώτησε κοιτάζοντας με.

Έγνεψα καταφατικά, ήταν αλήθεια, όλα αυτά.

Ο Λαβεντό ξαναέβαλε τα γυαλιά του και πέρασε το πιστόλι ξανά στον άνδρα πίσω μου.

«Ήλπιζα ότι δε θα φτάναμε ως εδώ.» είπε. «Τέσσερα χρόνια προσπαθούσα να πείσω τον πατέρα σου. Πίστευα ότι μ εσένα θα μπορούσα να κάνω μια συμφωνία αντίθετα με τον Ενρίκε αλλά απ ότι φαίνεται όλοι οι Ολεβάντι πρέπει να μπαίνουν στο δρόμο μου και δεν αρκεί μια φωτιά για να τους εξαφανίσει.»

«Εσείς κάψατε αυτό το σπίτι!» είπα, βάζοντας επιτέλους στη σειρά τα γεγονότα.

«Πίστεψα ότι θα έλυνε το πρόβλημα.» απάντησε ο Λαβεντό με απόκοσμη ψυχραιμία. «Μου ήταν απολύτως δυσάρεστο γι αυτό φρόντισα να μην είμαι παρών στη σκηνή. Ύστερα, όταν έμαθα ότι ο Βαλέριο ήταν ζωντανός, φρόντισα να συναντηθούμε και του έκανα μια προσφορά- θα θυμάσαι.» είπε στρεφόμενος στον Βαλέριο. Εκείνος τον κοίταξε με απέχθεια.

«Το μόνο πράγμα που είχε απομείνει από το σπίτι μου!» φώναξε.

«Εφόσον το αγόρι είναι ακριβώς σαν τον πατέρα του- υπεράνω χρημάτων, δεν δέχτηκε.» είπε ο Λαβεντό γυρίζοντας σε μένα. «Χριστέ μου, αν είχες ακούσει το ποσό που προσφέρουν μερικοί για τη συλλογή αυτή- φυσικά μόνο αν είναι ολόκληρη, πράγμα που το παιδί ήξερε, γι αυτό φρόντισε να βουτήξει το ένα από αυτά ώστε να έχει ακόμα ένα μέσο διασφάλισης της οικογενειακής κληρονομιάς των αρχαιοκάπηλων. Μετά εξαφάνισε τη θήκη.» είπε. «Η χειρονομία σου με στεναχώρησε.» απευθύνθηκε ξανά στον Βαλέριο. «Αλλά όπως και στη φύση δεν αρκεί μόνο να εξοντώσεις ένα έντομο. Πρέπει να διαλύσεις και τα αβγά του.» τέλειωσε το λογύδριο κι εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι είχαμε εξαντλήσει υπομονή τεσσάρων χρονών και έξι μηνών. Ο καθηγητής δε θα διαπραγματευόταν άλλο.