The blue eyes

Hoofdstuk 4| Milou

POV Jane 

Ik werd wakker in een nieuwe kamer. Ik zat weer op zo'n zelfde stoel als de vorige keer.

Als ik wil kijken hoe laat het is, merk ik dat mijn horloge weg is en ik andere kleding aan heb.
Ik zie recht tegenover me een soort scherm hangen. Ik kijk erin en zie mezelf zitten.
Ik zie er moe uit en heb overal blauwe plekken.
Ik heb een zwart trainingspak aan, wat me nog best goed staat.
Tot mijn verbazing zijn mijn wonden wel verzorgd.

Ik zie dat het scherm langzaam verlicht wordt.Ik zie dat er langzaam een beeld ontstaat van het journaal. 

Ik probeer op te staan, maar mijn handen zijn vastgebonden.
Dat begint de man op het journaal te praten.

'Goedenavond. Welkom bij het journaal van dinsdag 8 januari.'

Ik zie dat er achter de man een beeld te voorschijn komt van twee mensen.
Ze komen me bekend voor, maar ik weet niet waarvan.
De vrouw zit snikkend met een zakdoek en de man kijkt nors voor zich uit.

'We willen onze dochter terug, lieve Jane kom alsjeblieft terug.'

Oh What the fuck dat zijn natuurlijk mijn ouders!

'Maaaam.' Gil ik. Ik begin te huilen en begin zo hard te schreeuwen, zo hard dat ik niet eens wist dat het kon.

'Heeft u de 17 jarige Jane gezien, belt u dan naar dit nummer. Wij denken dat Jane weggelopen is, omdat we geen sporen hebben kunnen vernemen van ontvoering of een misdrijf. Verder met het weer.'

Het scherm gaat weer uit.

Ik begin te huilen en probeer mijn polsen los te trekken.
'Laat me eruit eikel!' Gil ik.
Ik begin te schoppen en voel ineens dat het touw breekt.

Ik maak ook de andere touwen los en sta op. Nog voor ik een stap wil zetten val ik voorover. Ik kijk naar mijn benen en zie dat er een grote wond op zit. Wat is er met me gebeurd?

Ik moet ineens denken aan het liedje Warrior van Demi Lovato, die ik op een normale dag luisterde. Komen er ooit normale dagen?

Ik begin te snikken en besef dat dit mijn enigste kans is om te ontsnappen.

Ik sta met veel moeite op en gil het uit.
Ik ren naar een deur er begin er op te bonken. 'Help me!' Gil ik.
Ik begin aan de deurklink te trekken, maar er komt geen beweging in.
Ik zie dat er aan de andere kant van de kamer nog een deur is. Ik ren ernaartoe en tot mijn verbazing gaat hij open.

Ik sta buiten en voel gelijk de warme zonnestralen op mijn lichaam branden. Mijn blote voeten raken de warme tegels en ik gil het uit.

Er loopt iemand langs die me raar aan kijkt.
Ik begrijp het niet, waarom ziet die vrouw er zo raar uit?
'Help me dan!' Gil ik.
Ze loopt snel door en kijkt niet eens meer om.
Ik wil wegrennen, maar besef me dat ik eerst schoenen nodig heb.
Ik ga snel weer naar binnen en begin rond te rennen.
Net als ik schoenen vind, komt de man binnen.
'Nee! Neee!' Gil ik.
De man pakt me bij mijn nek vast.
Ik begin te hoesten en er komt allemaal slijm uit mijn mond. De mans greep wordt strakker.
'Laat me gaan alsjeblieft.' Zeg ik zacht.
De man trekt me mee en duwt me keihard weg. Ik bots tegen de muur en zie alles zwart worden.

Ik word wakker, na ik gok vreselijk lang geslapen te hebben.
Ik wil opstaan, maar geen enkele spier werkt mee.
Er komt een meisje mijn kamer binnen. Ze kijkt me bezorgd aan.
'Help me.' Zeg ik zachtjes. Ze kijkt me met grote ogen aan en schudt haar hoofd lichtjes.
Ze legt een warme doek op mijn hoofd en ik voel mijn hele lichaam zich aanspannen.
'Wat is je naam?' Vraag ik.
'Katie.'
Ik knik.
'Ben jij ook ontvoerd?' Vraag ik onzeker.
Ze schudt haar hoofd. 'Ik....laat maar.'
Ik wil nog iets zeggen, maar ze loopt direct weg.
Ik val bijna in slaap, maar dan zie ik een zwart gestalte in de deuropening staan.
'W-wie ben jij?' Vraag ik bang.

Geschreven door Milou