The blue eyes

Hoofdtuk 3 | Melissa

POV Lucci (moeder van Jane)

'Herman, Jane is nu nog steeds niet terug ze hoorde al een uur thuis te zijn. Straks is er wat gebeurt.' Ongerust kijk ik naar mijn man, wachtend op zijn reactie. 

'Schat rustig maar. Ze kan echt wel voor zichzelf zorgen. Ze is vast gewoon even kletsen  met een vriendin ofso.' Ik rol met mijn ogen. Zijn mannen dan nooit ongerust?! 

'Nee, ze zei dat ze al bijna thuis was.' Stribbel ik tegen. 'Misschien heeft ze toch het bospad gepakt en heeft iemand haar bedreigd. Of misschien is ze wel aangereden. Misschien is ze wel helemaal alleen en in gevaar. Ik ga echt niet afwachten.
Ik ga nu de politie bellen.' Ik wil de telefoon pakken, maar Herman pakt mijn arm. 

'Lucci, doe nou eerst even rustig. De politie doet niks als ze pas een uur weg is. Dan denken ze dat ze gewoon een omweg naar huis heeft genomen.'

'Het kan me niet schelen wat ze denken. Ik wil dat mijn dochter thuis komt.' Ik pak de telefoon en trek me niks aan van wat mijn man zegt. 

De telefoon gaat over aan de andere kant.

'Hallo, met 112 meldkamer welke dienst heeft u nodig.'

'Pppolitie..'

'Wat is het noodgeval?'

'Mijn dochter is vermist.'

'Hoelang wordt ze al vermist?'

'Ze zou al 1 uur geleden thuis gekomen moeten zijn.' Stotter ik. 

'Sorry mevrouw we snappen uw bezorgdheid maar dat is nog te kort om uw dochter als vermist te vermelden. Pas als ze langer weg is dan 24 uur kunnen we een onderzoek starten.'

'Maar jullie moeten toch wat kunnen doen! Ze zou nooit zonder te melden  zo lang wegblijven!'

'Sorry. Dat is niet volgens de procedures.'

Een beetje van slag verbreek ik de verbinding. Ik heb me een tijdje sterk gehouden maar nu kan ik mijn emoties niet meer in bedwang houden. Ik laat de tranen toe ik smijt mijn telefoon op de bank en stort in. Ik huil met lange halen. Ondertussen probeert mijn man me rustig te krijgen. Ik negeer het en ik val neer.  

geschreven door Melissa