Gevangen door macht

Vriendschap is als de wind. Het overkomt je zomaar en op een onverwacht moment. Net als de wind kan vriendschap hevig zijn , andezijds kan het zijn dat je moeite moet doen om voorruit te geraken. Met die gedachte zit ik nu ik mijn hoofd. Onze leerkracht van godsdienst had het ons ooit eens verteld. Destijds had ik het onzin gevonden , maar nu ik de tijd heb om na te denken zie ik er de betekenis in.

Tijd om na te denken heb ik nu wel. Ik ben namelijk opgesloten in een kelder met alleen een bed en een tafel. Ik weet zelfs niet meer hoelang ik hier al zit. Ik ben al het besef van tijd verloren. In het begin probeerde ik de dagen bij te houden , maar dat was een moeilijke opgave aangezien er geen zonlicht in de kelder komt. Ik verveel me hier steendood , maar ik mag natuurlijk blij zijn dat ik eten krijg.

 Op dat moment hoor ik voetstappen. Het is Thomas en hij komt mijn ontbijt brengen. Het is elke dag hetzelfde, eieren met bruine boterhammen en slappe koffie. Ik vraag me af of de kassierster het niet vreemd vindt dat hij altijd eieren koopt. Nadat hij mijn ontbijt op de tafel heeft gezet , maakt hij mij los. Ik eet terwijl hij mij , zoals altijd, negeert. Het eten smaakt mij echt niet. Ik ben die eieren kotsbeu en ik verlang echt naar huis , maar ik heb de hoop al op gegeven. De politie zal wel een opsporingsbericht hebben geplaatst. Hopelijk heeft mijn vader geen lelijke foto aan de politie gegeven. Natuurlijk zou ik al blij zijn als hier levend buiten geraak. Ik vrees ervoor. Het is al weken dat ik hier zit en de politie heeft me nog altijd niet gevonden. Als ik hier ooit nog wil buiten geraken zal ik zelf actie moeten ondernemen. Als ik dat niet doe wordt ik hier nog gek van verveling. 

Ik denk weer terug aan het citaat over vriendschap van bij godsdienst. Wat als ik nu vriendschap probeer te sluiten met Thomas zodat hij mij vertrouwd en ik dan zo kan ontnappen.

 Het probleem is dat hij mij negeert. Ik weet alleen zijn naam. Het zal niet simpel worden om zijn vertrouwen te winnen. Thomas komt weer om mijn middageten te brengen. Ik besluit om mijn plan uit te voeren vraag na mijn eten of dat mijn handboeien niet uit mogen blijven. Eerst zegt hij dat dat niet mag van zijn baas , maar dan zegt hij dat als ik me gedraag ze uit mogen blijven. Ik bedank hem uitvoerig want mijn polsen zitten vol blaren van die dingen. Als hij weer tegen de avond komt zegt hij spontaan: "Goedenavond Sara". Ik zou hem kunnen aanvallen , maar dat doe ik niet. Als hij mij dan te pakken zou krijgen zou ik hier zeker niet weg geraken. Ik besluit een slang te zijn, die langzaam haar prooi neemt. Als Thomas de volgende ochtend naar beneden komt hoop ik dat hij mij al genoeg vertrouwd om een gesprek met me te hebben. Ik vraag hem waarom hij dit doet. Eerst antwoordt hij niet , maar na een korte stilte begint hij te vertellen. 

"Ik kreeg de opdracht van mijn baas om jou te ontvoeren omdat jouw vader mijn baas heeft veraden bij de politie. Hij had hun de plaatsen getoond waar de drugs lagen. Hij moet mijn baas vijf miljoen euro." Terwijl ik de woorden laat bezinken dringt het tot me door dat mijn vader lid van een bende was geweest. "Mijn familie heeft geen geld en mijn baas geeft me hiervoor 30% van het geld. Mijn zusje heeft een ernstige ziekte en mijn moeder kan niet werken omdat ze voor haar moet zorgen. Het is nooit mijn bedoeling geweest om jou kwaad te doen." Ik zeg tegen hem: "Thomas, ik snap wel dat je geld nodig hebt en ik vind het heel erg voor je zusje. Ik heb zelf ook mijn moeder verloren aan kanker. Als je me zou vrijlaten zou je bij mij kunnen wonen en zou ik je wat geld voor je zusje kunnen geven. "Dat is nu juist het probleem , Sara ik kan hier niet mee stoppen. Als ik dat zou doen zou mijn baas één van zijn mannetjes naar mijn familie sturen." "Thomas , laat me vrij dan kan je met mij mee naar huis. We vragen dan aan de politie om jou te beschermen." Ik was echt bereid moeite te doen om Thomas te beschermen. " Sara zelfs al gaan we naar de politie noch zal ik veilig zijn. Ik wordt in de gegaten gehouden en ik weet niet wie er allemaal lid van de bende is. Ook weet ik niet wie mijn baas is ,want ik heb de opdracht van één van zijn mannetjes gehad."

 Na deze woorden dringt het tot me door dat Thomas volledig in de macht van de bende is. Plots hoor ik het geluid van voetstappen. Thomas hoort het ook. Op dat moment wordt er een deur ingestampt. Thomas beveelt me om hier te blijven terwijl hij naar boven gaat. Ik hoor het geroep van mannen. Plots weerklinkt er een schot. Voetstappen komen naar beneden. Snel verschuil ik me achter de deur. Als een van de mannen achter de deur wil kijken , haal ik met alle kracht uit naar de man en sla hem knock-out. Ik loop naar boven en het licht doet pijn aan mijn ogen. En dan zie ik een beeld dat ik nooit meer zou vergeten , Thomas met een schotwond in zijn buik. Ik ga direct naar hem toe. Hij zegt half bij bewustzijn dat ik moet proberen te ontsnappen. Ik wil hem niet achterlaten. Dan fluistert hij "Pas op achter je !" 

 Het is al te laat , ik voel glas dat tegen mijn hoofd geslagen wordt. Van de shock val ik op de grond. Ik schreeuw het uit van de pijn , maar ik moet en zal hier weggeraken om de daders te grijpen. Ik sta op , geef de man die mij heeft aangevallen een trap en begin zo snel mogelijk te lopen. In de verte zie ik een huis en ik loop er met alle kracht die ik nog heb naar toe. Ik bel aan maar nog voordat er wordt opengedaan wordt het zwart voor mijn ogen.

 Wat er daarna gebeurde weet ik niet meer. Blijkbaar ben ik flauwgevallen en heeft de vrouw van het huis de ambulance gebeld. Ze hebben mijn wonden gehecht. Verder had ik ook een hersenschudding opgelopen. De politie heeft me vannochtend gezegd dat Thomas overleden is. Ik was er niet goed van , want hij was de eerste echte vriend die ik heb gehad. Ook heeft de politie mij een heleboel vragen gesteld. Nu ben ik alleen in mijn kamer. Mijn vader was al bezig om naar de psycholoog te gaan , maar daar heb ik nu geen zin in. Het enig dat ik wil , is dat de daders gestraft worden.