LABİRENT / MEKTUPLAR & HEADCANONS

02

15 yıl sonra

Pek sevgili anneciğim,

Ölümünü görmek zorunda kalmadığım için mutlu olsam da, senden sonra yaşanan her şey kötüye gitti. Tüm olanları izlediğini bildiğim için anlatmıyorum, zaten anlattıkça yeniden yaşamak kalbimi içten içe kemiriyor.

Ama bak, burada güvendeyiz ve artık seni yeniden hatırlıyorum. Dün gece sahilde Minho ile otururken gökyüzünde yüzlerce değil, binlerce yıldızın olduğunu fark ettim. Biraz dikkat edince çok fazla oldukları anlaşılıyor..

Sonra, sen ve diğer herkesin orada olduğunu hissettim. Ama bazen oturup konuşmaya çalışınca kelimeler bir türlü ağzımdan çıkmıyor, bu nedenle yazmaya karar verdim. Bir ara Minho'ya da söyleyeceğim, onun da söylemekte zorlandığı şeyler olduğunu fark ediyorum.

Tüm bunları yazarken aynı anda birçok şey düşünüyorum. Duyulan vicdan azabı ve pişmanlıkları kağıda dökmek insanın içindeki yangını da dindiriyor mu?

Bunun cevabını asla öğrenemeyeceğim sanırım.

Sana mektup yazmaya her zaman devam edeceğim, bunu isteyeceğini biliyorum.

Umarım babamla aranızı düzeltmişsinizdir. İkinizi de çok sevdiğimi söylemekten mutluluk duyuyorum.

- Oğlun, Thomas/Stephen.