Year 2013 , February 14
လမ္းတေလွ်ာက္က ႏွင္းေငြ႔ခပ္ပါးပါးႏွင့္ မႈန္ရီေနသည္
ခ်ယ္ရီတို႔မပြင့္ပါပဲ ပန္းႏုေရာင္အေငြ႔အသက္ရေနတာဟာ ခ်ယ္ရီတို႔စုေ၀းရာေနရာျဖစ္လို႔ ထင္သည္
လက္တစ္ဖက္က ပုခံုးေပၚ႐ွိ လြယ္အိတ္ႀကိဳးကို ပင့္
့တင္လိုက္ရင္း နာရီကို ၾကည့္ေတာ့
ဆယ့္တစ္နာရီပင္ ေက်ာ္ေနၿပီ
ေျပာစရာ႐ွိလို႔ဆိုၿပီး ဒီေနရာမွာ ခ်ိန္းထားတဲ့ ဟြၽန္း ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးက သူ႔ေ႐ွ႕မွာ ေက်ာက္႐ုပ္လိုရပ္ေနဆဲ
ဒီေကာင္ေလးကို သူသိသည္
သူ႔အထက္တန္းတစ္ေလွ်ာက္ ဆယ္ခါထက္မနည္း သူေတြ႔ဖူးေလာက္သည္
အင္း ထင္တာပါပဲ
သူ စာၾကည့္တိုက္မွာ စာၾကည့္ စာဖတ္ေနရငး္ မလွမ္းမကမ္းမွာ တစ္ခါတစ္ရံေတြ႔ဖူးသည္
အားကစားအခ်ိန္ သူတို႔ဘတ္စကစ္ေဘာကစားေနလွ်င္လည္း ထိုေကာင္ေလးက ပြဲၾကည့္စင္တြင္ ႐ွိေနတာမ်ိဳး ျမင္ဖူးသည္
အတန္းေတာ့ တစ္ခါမွမတူဖူးဘူး ထင္တာပါပဲ
နာမည္ကိုေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာျပလို႔ သိရတာ
ဆံပင္နက္နက္အုပ္အုပ္တို႔က ႏွဖူးထက္တြင္ေဖးတင္ေနရံုတင္မက မ်က္၀န္းေတြကိုပင္ ဖံုးအုပ္လုျဖစ္ေနေသာ ထိုေကာင္ေလးက လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္လည္း အျမဲငိုက္စိုက္
ယခုလည္း သူ႔ေ႐ွ႕တည့္တည့္မွာ ရပ္ေနတာေတာင္ သူ႔မ်က္၀န္းေတြကို မျမင္မိ
လက္ထဲက စာအိတ္ေလးကို ဖိသိပ္ၿပီးကိုင္ထားပံုက လႊတ္ထြက္သြားမွာ စိုးသည့္အလား
"ဒီမွာ!!!"
သူ႔ဆီက ခပ္ဆတ္ဆတ္ေခၚသံေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ေလးက တုန္ခနဲျဖစ္သြားသည္
ေခါင္းကေတာ့ေမာ့မလာ
"မင္းငါ့ကို ေျပာစရာ႐ွိလို႔ဆို ဘာေျပာမွာလဲ ျမန္ျမန္ေျပာ ငါ့မွာ အခ်ိန္မ႐ွိဘူး "
