Ben papatyaları seviyorum. Öyle gösterişten uzak sadeliğin hakkını veren çiçektir o. Ne maliyeti yüksek ne de birilerine ait. Uzanınca yeşillikler arasında sana göz kırpan yaprakları senin yalnız olmadığının göstergesi.İnsana en yakın bitkidir belki de. Koparılınca kokarlar ölüm gibi. Hani bir insanın değerini bilemezsin de o gittikten sonra anlarsın ya, heh bu da öyle işte. Topraktan ayrılmadan son bir kez hissettirir ona, onu ne kadar sevdiğini.Hatta saçma sapan 'Seviyor-Sevmiyorlarımıza' maruz kalsalar da asilliklerinden ödün vermezler. Yeşillikleri gizlemiş papatya dolusu bir yere uzanıp en sevdiğim kitabımı alsam, gökyüzü huzuruma şahit olsa, Sezen Aksu şarkısı eşlik etse bana. Mutlu olmak için birilerine ihtiyacım yok ki benim. Ben böyle de bana yeterim. Zaten şimdiye kadar küçük bir mutluluk verenler almadı mı kahkahalarımızı ?Şimdi papatyalardan taçlar yapıyorum kendime, ne de olsa yalnızlığın kraliçesiyim ben.
Songül Ünsal
