Sevgili Günlük,
Sabah kalktım.Okul için hazırlandım.Hoş bir elbise giydim.Okula gittim.Her zamanki sıkıcı günlerden biriydi.Bay Wilstoon ile 4 ders Kimya.Eve geldim.Ödevlerimi yaptıktan sonra laptobumu açtım.Facebook’a girdim.Anlamıyordum.Herkesin hayattan soğmuş bir hali vardı.Herkes kendisinden nefret ediyordu.Bu ne kadar da saçmaydı.Bu hayat yaşanmak için vardı.Her zaman umutsuzluğa kapılmak neye çareydi!Yoksa hayatı mutlu yaşayan tek ben mi vardım?Bir de en nefret ettiğim konulardan biri de insanların bana acıması.Ben acınacak halde değilim ki!Ayrıca arkadaşlarım bana zavallı biriymişim gibi bakıp yardımcı oluyorlardı.Buna gerek yoktu.Ben ben her şeyi yapabiliyordum.Yürüyememek benim için engel değildi.Hayatımda hiçbir değişiklik yoktu.
-Kızım hadi uyu.
Ben:Tamam anne.
Neyse günlük bu gece bu gecelik bu kadar yeter,iyi geceler.
--------------------------------------------------------------------------------------------
Pijamalarımı giyip,yatağıma yattım.Yıllardır günlük yazıyordum ve bu beni çok rahatlatıyordu.Günlük benim gizli dünyamdı.Sonra da uykuya daldım.Sabah alarmın sesiyle uyandım.Tekerlekli sandalyeme binip ,elimi yüzümü yıkamaya gittim.Gelince ayağıma kot şort ve askılı bir bluz giyip,saçlarıma maşa yaptım.Artık hazırdım.
Ben:Günaydın anne.
Anne:Günaydın canım.Hadi kahvaltı et.
Kahvaltımı bitirip,evden çıktım.Okulun yolunu tuttum.Bugün okul çıkışı kütüphaneye gidecektim.Yolda Melanie ile karşılaştım.Melanie benim en yakın arkadaşımdı.Ancak bana zavallıymışım gibi davranıyordu.Bundan nefret ediyordum.
Melanie:Hey Emily
Ben:Selam
Melanie:Tekerlekli sandalyeyi sürmemi ister misin?
Ben:Hayır,teşekkürler.Ben kendi başıma rahat sürüyorum.
Melanie:Peki
Ben:Bugün okul çıkışı kütüphaneye gideceğim.Gelmek ister misin?
Melanie:Hayır.Bugün çocuklarla planlarımız var.Neyse okula geldik.Ben kızların yanına gideyim.
Aslında kendimi kötü hissetmiştim.Galiba Melanie sadece bana göre en yakın arkadaşımdı.Ona göreyse onun birçok arkadaşı vardı ve ben onun en yakın arkadaşı değildim.Neyse bunları düşünmeyi bırakmam gerek.Sınıfa çıksam iyi olacak.İlk ders Matematik.Asansöre bindim ve saate baktım,daha vardı.Asansör sınıfın katna gelince tekerlekli sandalyeyi sınıfa doğru sürdüm.Sınıfa gelince yerime gittm ve kitaplarımı çıkarttım.Bayan Meyer:Günaydın çocuklar.Bugün biraz erken geldim.Çünkü son derse giremeyeceğim.Gitmek zorundayım,bu yüzden derse erken başlamalıyım.
Son dersimiz boş olacaktı,bunun için sevindim.Okuldan çıkıp,kütüphaneye daha erkn gidebilirdim.Derse başlamıştık,gayet güzel gidiyordu.Sonunda zil çaldı.Annemi aradım.
Ben:Alo,anne.
Anne:Canım.
Ben:Anne,Bayan Meyer bugün erken gidecek.O yüzden kütüphaneden eve erken döneceğim.
Anne:Peki canım.
Gün güzel geçmişti.Bütün dersler çok çabuk bitmişti.Bayan Meyer sınıftan çıktı.Ben de Ben de kitaplarımı topladım ve asansörün yolunu tuttum.Asansörden inince okuldan çıktım.Kütüphaneye gidiyordum.Kütüphane okula yakındı 10 dk’lık bir yrüme mesafesi vardı.O sırada Melanie’yi gördüm.beni görmüştü ama bir selam bile vermemişti.Çünkü onun başka arkadaşları vardı.Hadi Emily aptallaşma dedim kendi kendime.Bu kadar kıskanç olmama gerek yoktu.Kütüphaneye gittim.Kafamı dağıtmak istiyordum.Kütüphanede yapmayı en sevdiğim şey araştırma yapmaktı.Bu çok hoşuma giderdi.Yeni bir şeyler hakkında bilgi edinmek.Gezegenlerle ilgili bir kitap buldum.Önemli gördüğüm yerleri yazmaya başlamıştım.Öyle dalmışım ki çalan telefonumla kendime geldim.Arayan babamdı.Bu akşam beraber yemeğe gideceğimizden bahsediyordu.Telefonu kapatınca saate baktım.Geç olmuştu.Elime birkaç kitap alıp,kütüphaneden çıktım.Karşıdan karşıya geçecektim.Yeşil yanmıştı.İlerliyordum.Hızla gelen bir araç vardı.Beni ezmesinden korkuyordum.Ama bu olasılıksızdı.Çünkü onlarca kırmızı yanıyordu ve durmak zorundaydı.İlerlemeye devam ediyordum.Neredeyse yolun yarısına gelmiştim.Lanet olsun!Duracağa benzemiyordu.Tekerlekli sandalyemin tekerleklerini olabildiğince hızlı çekiyordum ama…Çığlığı basmıştım.En son ise kafamı varmıştım.O araba bana çarpmıştı.Gözlerimi açmaya çalışıordum.Herkes başıma toplanmıştı.Pek bir şey göremiyordum.Başım dönüyordu.Ağlayarak bir bana yaklaştı.
X:İyi misin?Lütfen sana bir şey olmasın.Lütfen.Sana bunu yapmış olamam.
Sayıklıyordum.Sesim çıkmıyordu.
Ben:Ölmek istemiyorum.Ben,ben ölmek istemiyorum.
X:Hayır ölmeyeceksin.Seni hastaneye götüreceğim.
Galiba beni duymuştu ama artık hiçbir şey hissedemiyordum.
wattpad deki ilk hikayem.Umarım beğenmeşsinizidir.Yorumlarınızı ve oylanırınızı bekliyorum.
