❝Ile cierpienia może znieść człowiek? Czy każdy człowiek ma jakąś granicę, w której pęka i jedynie egzystuje zaspokojając swoje potrzeby fizjologiczne? Swoją granicę powinnam przekroczyć już dawno, ale wciąż nie mogę, jakby Bóg uważał, że jestem niczym skała, która przyjmie wszystko: ogień, fale morskie, wichury, wszego rodzaju kataklizmy.❞
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Krew w żyłach Mahpeyker gotowała się z nerwów, przerażenia i złości. Zehir na pierwszy rzut oka budził jedynie wstręt w całym sposobie zachowania i wyglądzie. Była noc, więc Amira niewiele dostrzegła w łunie z pochodni trzymanych przez jego pomocników, jednak opaska, która przykrywała jedno oko spod, której wystawała źle zagojona blizna była wystarczającym widokiem by struchleć.
Porywacz popchnął Mahpeyker z Osmanem na rękach w nieznanym jej kierunku. Za sobą usłyszała dźwięk szybko rozprzestrzeniającego się ognia, przez co jej ciało przeszły dreszcze, ludzie Zehira podpalili karocę pewnie dla zmylenia tropów. Amira więc szybko wpadła na pomysł, że jeżeli ktoś jej będzie szukał, o ile to zrobi, musi mu zostawiać jakieś poszlaki. Ucieczka w momecie, gdy była otoczona przez kilku mężczyzn, z dzieckiem na rękach nie wchodziła w rachubę. Mimo, że już od tygodnia nie była chrześcijanką to czuła, że matka boska wciąż nad nią czuwa i to ona podsunęła jej potrzebę założenia bransoletki z pereł. Zehir szedł za nią, więc z przodu mogła swobodnie szarpać się z biżuterią aż w końcu pękła a pare pereł spadło na ziemie na szczęście większość zostało jej w ręku i co około dwadzieścia kroków wyrzucała po jednej.
Na swój sposób odetchnęła z ulgą, gdy w oddali zobaczyła małą chatkę, modląc się by to tam ją zaprowadzili. Porywacz otworzył drzwi i łapiąc Mahpeyker za włosy wepchnął ją z całej sił do środka przez to, że musiała osłonić Osmana przed upadkiem, jej był trzy razy bardziej bolesny. Gdy wylądowała na podłodze Zehir usiadł na niej okrakiem i złapał ją za twarz.
- Spróbuj tylko uciec a na żywca cię okoruję z tej gładkiej skóry - szepnął jej do ucha i wyszedł zamykając chatę. Mahpeyker dopiero teraz się rozpłakała orientując się w jak bardzo patowej sytuacji jest. Chłopczyk podszedł i przytulił się do niej by ją pocieszyć choć sam też potrzebował ukojenia.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
