This is my life !

Hoofdstuk 2

Als ik op de fiets zit, zie ik Sandra fietsen met haar vriendinnen. En ik fiets hier alleen...

Maar het is maar zo... Ik zie nog een ander meisje alleen fietsen. Ik fiets naar haar toe en vraag of ik met haar mee mag fietsen.

'Nou.. Oke.'

Ik zie aan haar dat ze het eigenlijk niet wilt...

'Oke thanks!'

Dat woord is dus allang uit. Het is niet meer cool.

Waarom zeg ik dat nou?

Soms haat ik mezelf echt.

We fietsen samen maar ze zegt niks.

'Dus jij bent..?'

'Indy.'

'Oh, leuk!'

Waarom zou je een naam leuk vinden. Wat ben ik toch stom...

Alsof ze aan het vertellen is wat ze in het weekend gedaan heeft.

Uiteindelijk moet het meisje een andere afslag nemen.

'Doei!'

Ze roept niks terug en kijkt me arrogant aan.

Ze mag me niet. Nou ja niemand mag mij dus ik ben het gewend...

Mam zegt altijd dat ik niet zo negatief over mezelf moet denken. Maar ik ben toch 1 en al negatief? Ik ben lelijk, stom, irritant, niet populair en gewoon dom.

Dan kom ik op school aan. Meteen komen Anne, Lindsey en Tom aangelopen. 'He, varkentje. Wat ben je bezweet! Gatverdamme! Ze pakt een fles deo uit haar tas.

Anne houd mijn mond open en Lindsey spuit deo in mijn mond.

Ik proest. Zij lachen. Ik loop naar de wc en drink zoveel water als ik kan. Lindsey en Anne komen achter me aan. Tom komt natuurlijk niet in de meisjeswc.

Ik blijf maar water drinken. Dan voel ik hem al aankomen. Ik moet plassen.

Maar ze houden me vast. Ik houd het niet meer en plas in me broek.

'Ach wat ben je toch een baby. Ieuw! Anne het zit op je schoen!

'Oh, Robin! Dat had je beter niet kunnen doen!' roept Anne.

Ik ren door de school. Door de lange gang naar me kluisje. Ik pak me jas en ik ren naar buiten. Pak me fiets en fiets naar huis. Huilend, op de fiets, bel ik mama om te zeggen dat ze moet afbellen voor school. Ze vraagt waarom, maar dan weet ze al.

'Die rotkinderen houden ook niet op!' ze is boos maar ze weet ook meteen dat zij er niks aan kan doen.

Waarom ik?