Tight- The Way I Met You

Inleiding

Soms zijn we blind door anderen. Door het gepraat, geroddel en de vooroordelen van mensen. Eigenlijk is deze wereld geen goede wereld. We maken onze eigen keuzes, maar zijn ze wel echt van ons? Vraag je jezelf een af of je wel de goede keuze hebt gemaakt?

Het is lang geleden, maar ik kan beelden terughalen uit die tijd. De tijd van samen spelen en niemand die je beoordeelde. Het leven is mooier als kind, zo vredig en zonder zorgen. Vrienden maken voor het leven, en soms maar voor even.

Niets was leuker in die tijd dan de juf een beetje plagen. Jij, ik en een vriend samen grapjes uithalen op de peuterspeelzaal. De dag dat ik boos werd op sinterklaas omdat ik een poppenwagen wilde, en geen handpop van een kikker. De tijden waar we doorheen gingen zijn nu zwart en wit. Ze zijn geweest, verloren en weg. Verloren is die tijd.

Tijden gingen veranderen. De nieuwe grote school. Naar groep 1, wat was dat spannend, maar ook weer niet, want ik was geen bangerik. Even met je grote zus in de klas. De juf vond dat niet zo leuk, 2 meisjes die exact op elkaar leken. Als 2 druppels water, als 2 symmetrische helften van het geheel. Samen spelen, samen lachen, samen liedjes zingen. Wat een tijd. Daar werden vriendschappen gesloten en vijanden gemaakt, voor de rest van de basisschoolcarrière.

Ik kende je nog niet goed, maar ik had moeten weten dat je speciaal was. Ik had het moeten zien, maar ik was blind. De woorden die harder aankwamen dan de daden. Het onzekere in mijzelf leidde me af van wat belangrijk was. Iemand die stiekem om me gaf en stille hints die ik niet begreep. Ook de opmerkingen waar ik het bestaan niet van wist. O wist ik het maar hoe bijzonder ik eigenlijk was, en vooral hoe bijzonder jij was. Verloren tijd, die nooit meer terugkomt..