Psychopath

2

Zweet brak me op mijn voorhoofd telkens als de man me aankeek via de achteruitkijkspiegel. Zijn doodse ogen brandde door mijn te-lange-voorhoofd telkens als hij me aankeek. "dus...." Monkelde de man "wat deed je daar op de weg zo alleen?" Ik zou de waarheid kunnen vertellen, maar daar schoot ik zelf ook heel weinig mee op, alleen omdat ik zelf niet wist waarom ik daar was. Maar ik zou ook kunnen liegen, ik zou kunnen zeggen dat mijn moeder me had achtergelaten.... Maar die fiets dan? Nee, liegen, dat was ook geen goed idee.... "waar brengt u me eigenlijk naar toe?" kwam rechtstreeks uit mijn voorgevel. Snel bedekte ik mijn mond, om niet asociaal over te komen. Hij zuchtte diep, en keek in de achteruitkijkspiegel. Voor tien seconde keek hij mij aan, en ik zat echt hevig te zweten. Ten eerste, hij had zijn ogen niet naar de weg laten staren. Dadelijk botste we nog, en kwam ik nooit te weten wat ik hier deed. En ten tweede, was het omdat zijn ogen beetje bij beetje rood aan het verkleuren waren. Hij leek net een valse hond, of meer een wolf. "I-ik.... Erm...." Ik schraapte mijn keel terwijl ik probeerde al het huidvocht op mijn voorhoofd, weg te vegen. "stoer" antwoordde hij heel kort. Ik slikte, terwijl ik een uitweg probeerde te vinden. "zomaar van onderwerp veranderen, toe maar" sprak hij. Nu werd ik echt heel zenuwachtig, en ik begon zo stil mogelijk mijn riem uit te trekken. Hij draaide af bij een wegrestaurant, waarvan ik het bord vijf minuten geleden van zag, en keek weer in de achteruitkijkspiegel. Hij haalde zijn linker hand van het stuur en pakte de deurklink vast. Zijn rechterhand reikte naar de radio, die hij zachter draaide. In een beweging greep ik de deurklink met beide handen vast, en drukte de deur naar buiten. De man draaide meteen zijn hoofd om, en keek me met een vies gezicht aan. Hij grijnsde kort, waarna hij naar mijn hand keek. "daar had ik al op gewacht" gnuifde hij. Mijn ogen werden groter. "laat me er alsjeblieft uit" bad ik, waarop ik een antwoord hoopte dat hij de deur open zou doen. In plaats daarvan bleef hij heel rustig zitten. "gaat u me nu kidnappen?" vroeg ik dreigend "en daarna losgeld vragen? Gaat u dat allemaal doen?". "misschien" antwoordde hij "als ik daar zin in heb". Dat gaf me hoop. Hoop om nog verder te gaan. Maar het werd nu alleen nog maar lastiger, want nu had ik nog steeds 2 keuzes. Ik kon gaan vechten, of, ik moet gewoon met hem mee gaan. Ik deed het bijna in broek van angst. "heb je kleding bij je?" vroeg hij, terwijl hij zijn hoofd weer naar voor draaide. "uh..." ik zuchtte diep terwijl ik om me heen keek. "alleen die kleding?" vroeg hij opnieuw. "ja... ik denk het wel" antwoordde ik kort. "kom mee" verwijdde hij. Hij stapte uit.

Ik was niet van plan om mee te gaan werken, maar met hem, als bodyguard aan mijn zijde.... Werd het heel lastig. We liepen naar een dorp, achter het wegrestaurant. Klein kon je het dorp niet noemen.... En groot eigenlijk ook niet. Maar ik kon het ook niet vergelijken met iets. Hij stopte voor de meest dichtbije kledingwinkel en haalde zijn portemonnee uit zijn donkergroene, van leer gemaakte tas. Ik werd bekeken, door iemand. Dacht ik toch. De man keek me aan, terwijl hij rustig door zijn neus ademde. Op het eerste gezicht ziet hij er niet heel erg stom uit, hij heeft best een gespierd lijf, lange benen, maar heel groot is hij ook weer niet. Hij had zwart haar, en stijl, dat liet hij zien door de kleding die hij droeg, en zijn korte, frisse kapsel. Hij keek weer terug in zijn tas, en ik bedacht me, waarom we kleding voor mij gingen halen. De moed had ik er niet voor om het te vragen, maar het spookte wel rond in mijn hoofd. "waarom kijk je mij de hele tijd aan" vroeg de man geïrriteerd, zonder op te kijken. "ik umh.... Wa-wat is uw naam?" vroeg ik stotterend terwijl ik naar de grond keek. Ik verwachtte een klap, en een 'waarom moet je dat weten'. Integendeel, hij bleef heel kalm, keek op en zei "Michel". Ik keek weer omhoog, en ik moest even zoeken naar zijn gezicht. "en jij?" vroeg hij poeslief. Ik moest iets verzinnen, iets pakkends, wel gelogen, maar dat je het niet merkt, "uh... Sebastiaan". Sebastiaan..... serieus, van alles dat ik kon kiezen, koos ik Sebastiaan. Hij grinnikte, zou hij door hebben dat ik loog? Zweet liep weer op mijn voorhoofd. Hij keek op en zei "mooie naam, zo noemde mijn oma mij altijd". Ik lachtte, maar niet lang, want ik wist niet hoe ik uit deze situatie moest komen. Mijn 'straight-face' was te vaak gebruikt om nu nog te benutten, dus keek ik maar gewoon de andere kant op. Mensen liepen voorbij, zonder ook maar te denken dat ik op dit moment in nood was. Michel zei iets, maar de woorden vlogen als wolken de lucht in. Ik wilde op dit moment zo graag heel hard gaan roepen dat ik ontvoerd was, en dat mensen dan de man in een hout-greep zouden leggen, en daarna de politie zouden bellen. Was het allemaal maar zo, in alle films zie je dat ook altijd wel, en breekt iedereen uit, maar in werkelijkheid weet je echt niet wat je overkomt. Ik schoot uit mijn gedachten, toen iemand me bij mijn schouder greep. Ik draaide me om, en zag Michel met zijn portemonnee in zijn handen staan. "waar was jij ergens?" vroeg hij. Ik kon er niet op antwoorden, dus zuchtte ik maar luid.

Zodra we de winkel in liepen begon Michel een beetje zenuwachtig te doen, hij schuifelde de hele tijd van de ene kant van de winkel, naar de andere kant. "kies snel wat kleding uit, een broek of zo.... Kijk maar" zei hij. Ik knikte kort, en liep naar een kledingrek, waar ik uit het zicht van Michel was. "Hey!" klonk ineens van achter mij. Ik moest me inhouden niet te gaan schreeuwen, en draaide me om. Een jongen, van een jaar of... 15...16 keek me aan. Helderblauwe ogen, en donkerbruin haar. We keken elkaar aan, zo'n 5 seconde, voordat er woorden uit mijn mond kwamen. "hey...." Mompelde ik. "Ja hoe gaat het met jou? Ik heb je lang niet mee-" ik bedekte zijn mond, terwijl hij me aankeek, en met zijn handen mijn hand weg probeerde te halen. Ik maakte een gebaar dat hij stil moest zijn, en liep een stukje vooruit. Ik keek rond, totdat ik hem spotte. Hij was nog altijd heel zenuwachtig heen en weer aan het lopen, terwijl hij toetsen op zijn telefoon indrukte. Hij keek op, waarna hij een beetje rond keek, en daarna weer op zijn telefoon drukte. Ik draaide me om, en haalde mijn hand voor zijn mond vandaan. "waar was dat nou weer goed voor?" zei de jongen. Ik maakte opnieuw een gebaar dat hij stil moest zijn. "oke kijk, ik ken jou niet, dus ik weet niet waarom je ineens tegen me praat" fluisterde ik. "hoezo, weet, niet, wie, jij, bent? waarom fluister je überhaupt?" vroeg hij. "ik wil dat je een ding doet, en dat is even wat zachter praten" zei ik gefrustreerd, terwijl ik hem bij zijn arm beetpakte. Dit was mijn enige kans om nog te ontsnappen, en als ik ontsnapt was, had ik misschien dan nog altijd iemand die me meer over mij kon vertellen. Dus wat ik moest doen, was ontsnappen, samen met een jongen die ik niet ken. "hé, hé! Waar ga je naartoe?" schreeuwde hij. Ik schopte hem zacht en maakte voor de derde keer het gebaar dat hij zich stil moest houden. Ik sloop naar voor, met hem achter mij aan, achter een kledingrek waar ik het zicht had op mijn ontvoerder. Hij staarde voor zich uit, hij staarde naar een spiegel, helemaal bovenin de winkel. Gelukkig had hij me niet gezien toen ik wegsloop. "ej!" de jongen keek op van mijn gefluister "weet jij of hier een buiteningang is?". Ik keek om me heen, en toch hield ik Michel goed in de gaten. "nee, niet dat ik weet" vertelde hij kalm. Ik vloekte, en keek daarna naar de jongen "we moeten voorbij die man, die daar aan de ingang staat". Meteen keek de jongen opzij, vanaf het rekje, en staarde naar Michel. "dat word een hele klus, hoe wil je daa-" weer kapte ik hem af, en schoof hem naar mij toe. "Ik weet het, ik weet dat het moeilijk is en ik weet dat je het niet zo goed snapt nu, maar ik heb geen tijd om het uit te leggen" vertelde ik hem. Ik moest een plattegrond van de winkel hebben, wilde in een plan hebben, en het leek, alsof de jongen dwars door mijn schedel keek, en precies wist wat ik wilde want meteen daarna rende hij gebukt van het ene rekje naar het andere rekje, met mij er slepend achteraan. We waren een paar meter van de kassa af, en even keek ik achteruit tussen de rekjes door waar Michel zich bevond. En dat was het einde.