Psychopath

3

Dat was echt het einde. Ik keek hem aan, en hij keek mij aan. Zo'n vijf seconde, voordat ik echt begon te panikeren. Hij rende tussen de rekjes, terwijl hij alle kleding op de grond gooide. Ik vloekte, en begon de jongen vooruit te duwen. Hij begreep er niets van, dus remde hij af, en ook hoe graag ik het hem wilde uitleggen, ik had NU een schuilplaats nodig. De rollen draaide om, nu trok ik hem mee, en rende hij, nog steeds alle twee gebukt, achter mij aan. Mijn brein liet een signaal afgaan, dat het nu toch echt te veel was, en dat begon ik het eerst aan mijn botten te voelen. Ze werden slapper, en mijn rug begon pijn te doen. Maar ik negeerde alles, want nu moest ik echt weg. Ik moest weg van hier, weg van Michel. Ik draaide mijn hoofd nog een keer om, maar ik kon hem niet zien door alle kledingrekken. De jongen liet me los en duwde me naar voor, zodat ik net de toonbank raakte. Ik kroop nog snel achter de toonbank, terwijl er 1 vrouw, de jongen bekeek. Volgens mij had ze het niet door dat ik hier zat, maar stiekem keek ze omlaag, zou ze weten waarom ik hier zat? De jongen deed alsof hij wat kleding op aan het rapen was, toen Michel aan kwam stormen. Hij hijgde, en liet alle kleding die hij in zijn handen had vallen. Hij bekeek de vrouw een tweede keer, en bromde dat hij een jongentje zocht. "Ik heb niemand gezien, er komen zo veel mensen hier, misschien is hij weggerend" vertelde de vrouw. Michel keek opzij, en shopte de kleding naar de jongen, als gebaar dat ook op te ruimen. Hij bukte over de toonbank, en ik schoof beetje bij beetje dichterbij. De vrouw begon ook vooruit te hangen, totdat ze elkaar met de neuzen aanraakte, waarschijnlijk om mij te redden... Ik schrok me bijna een hartaanval toen ik de toonbank per ongeluk verschoof. De vrouw bukte onder de toonbank en keek me aan, ze zuchtte en reek daarna naast mij en pakte een mannequinhand en schoof die over de toonbank. Michel hield hem tegen om te vallen, terwijl de jongen opstond en bleef kijken. Michel zuchtte diep en liep daarna richting de enige uitgang. Ik verschoof over de schoenen van de kassier naar het einde van de balie. Ik keek hem van onder tot boven aan, en toen ik zijn gezicht bekeek, viel er een korte lach. Hij keek me aan van achter de toonbank, en liep gewoon verder. Ik had verwacht dat hij me mee zou trekken, en daarna voor altijd in zijn huis hebben opgesloten gezeten. Maar dat deed hij niet, hij keek nog even rond in de winkel, en daarna liep hij weg. Ik kroop van achter de balie vandaan en keek neer "sorry". "wie was dat?" vroeg de vrouw, nee niet gewoon, 'ben je oke?' nee, gewoon... 'wie was dat?'. Alles begon te draaien, en de jongen legde een hand op mijn schouder. Ik strompelde weg van de vrouw, tussen de kledingrekken door, zonder nog om te kijken omdat de jongen me terug riep. Ik duizelde van de ene kant van de winkel, naar de andere kant. Ik kreeg een steek in mijn hals, en voelde kort aan mijn hals. Meteen toen ik een bobbeltje achter in mijn oor voelde, ging ik knock out.