Walka o marzenia

Straciłam nadzieje...

Kiedy lekarz przyszedł i zbadał moje bidro postanowił wziąć mnie na prześwietlenie. Bardzo się wtedy bałam. Kiedy zabrali mnie na rendgen na korytarzu zobaczyłam swoją mamę, płakała. Była bardzo zmartwiona, bała się o mnie. Poczułam szczęście kiedy ją zobaczyłam, cieszyłam się, że jest tutaj przy mnie. To co było między nami przed wypadkiem nie miało już znaczenia. Kiedy mnie zobaczyła i zauważyła jak bardzo cierpię podeszła do mnie i mocno przytuliła. Zrozumiałam wtedy, że ona mnie kocha. Powiedziała mi:

Mama: Kochanie, tak bardzo cię za wszystko przepraszam. Nie wiedziałam, że muzyka jest dla ciebie najważniejsza, że chcesz śpiewać. Teraz wszystko będzie inaczej, nędę cię we wszystkim wspierać. Jesteś moją córką i powinnam być z tobą.
Ja: Wcześniej tego nie pokazywałaś. Uważałaś mnie za jakąś wariatkę, traktowałaś mnie oschle. Najważniejsze były dla ciebie tylko moje siostry a ja nie. Kiedy ci mówiłam co chcę w życiu robić ty mnie wyśmiewałaś. Wiesz jak ja się wtedy czułam? Jak jakaś niepotrzebna rzecz, która nie ma szansy na szczęśliwe życie. Przez ciebie miałam ten wypadek.
Mama: Tak, wiem, wszystko rozumiem, kochanie. Wiem, że to moja wina. Wyjdziesz z tego, cały czas będę z tobą.
Ja: Ale czy ty rozumiesz, że ja mogę już nigdy nie stanąć na nogi? Że mogę zostać kaleką na wózku? Moje życie straciło sens. Nie chcę już dalej żyć, nie mam po co.
Mama: Nie, kochanie, nie możesz tak mówić!

W tej chwili zamknęłam oczy. Mój stan automatycznie się pogorszył. Lekarze szybko przewieźli mnie na OIOM, ratowali moje życie. Moja mama była przerażona, bardzo płakała. Myśl, że mogłam już nigdy nie chodzić była straszna, za bardzo mną zawładnęła. Przez to straciłam wiarę do dalszego życia, chciałam odejść z tego świata. Ale wiedziałam, że nie mogę zrobić tego swojej rodzinie. Próbowałam walczyć o przeżycie, ale powoli traciłam nadzieję, że nadal będę chodzić i że spełnię marzenia. Mój organizm nie dawał już rady. Próbował walczyć, ale nie dawał już rady. Moje życie było teraz pod wielkim znakiem zapytania...