Kumrular Göç Etmez

omletli sabah

"Can bu sabah neredeyiz?"

"Evdeyiz nerede olacak?"

"Yok hani demiştin ya geçen gün, her sabah ayrı bir gerçekliğe uyanıyoruz diye..."

"Haa.. Peki bu sabah nerede olalım istersin?"

"Öyle bir yer olsun ki ben yürüyebiliyor olayım sen uçabiliyor ol."

"Neden, sen de uçmak istemez misin?"

"Yürümeden uçmak bana ağır gelir can." 

"Sonuçta bu bir hayal." 

"Evet ama ben yürüyebiliyor olsam söz gelimi, uçabiliyor olmayı hayal ederim. Uçabiliyor olsam o zaman da ışınlanabilmeyi. Ama en başından ışınlanabiliyor olsaydım o zaman sabahları uyandığım gerçeklik neresi olursa olsun beni mutlu etmezdi."

"Haklısın sanırım."

"Neden durgunlaştın? Yoksa hala üzgün müsün can?"

"Yok... Birden düşüncelere daldım. Biliyorsun değil mi, elimde olsa bacaklarımdan birini sana verirdim... Ayakta durabiliyor olmayı paylaşırdım seninle."

"Sen versen de ben almazdım ki!"

"Neden?"

"Bana verdiğin şey seni eksiltiyorsa bu paylaşmak olmaz can, çalmak olur. Ben senden hiçbir şey çalmam ki."

"Fazla erdemlisin. Ama devir erdemlilerin devri değil ne yazık ki."

"Öyleyse ertesi sabah erdemlilerin hüküm sürdüğü bir gerçekliğe uyanalım. Olur mu?"

"Olur ya. İstemen yeterli."

"Ve sonraki sabah da..."

"Onu da vakti gelince düşünsek... Böylelikle bu sabahı kaçırmamış oluruz."

"Elbette can!"

"Omlet?"

"En kocaman yerinden olsun!"