My Bestfriend Owned My Heart

Kabanata 4

"Bakit hindi ka kumain kanina?!" may bahid ng galit niyang sabi. Humalukipkip naman ako sa kanyang harapan para ipa-alalang siya ang may kasalanan kung bakit hindi pa ako nakakakain.

"Ah. So, ako pa ang may kasalanan?" tanong ko sa kanya. "Sino kaya yung hindi man lang ako sinabihan na mauna na akong kumain dahil may kasama siyang iba-"

"Tss. Let's go, para makakain kana." putol niya sa sasabihin ko.

Naging ganoon ang sitwasyon namin. Kapag lunch, minsan nagsasabay kami, minsan naman hindi. Pero hindi na naulit na hindi siya nagpaalam sa akin. Kapag magkasama sila ni Debbie ay sinasabihan niya na ako na mauna na akong kumain.

Masaya akong makita ang kaibigan kong masaya. Pero, hindi ko din naman maiwasang masaktan lalo na kung makita ko silang sobrang saya.

And when he said that, my stomach growls. Nanlaki ang mga mata ko nga napagtantong maaaring narinig niya iyo. Nag-angat ako ng tingin sa kanya at nakita ko siyang nakakunot ang noo.

Habang tumatagal mas lalong nalalayo kami sa isa't isa. At habang tumatagal ay nasasanay na akong wala siya sa tabi ko. Ngayong nasa Grade 12 na ako at siya naman ay college na. It was a different school to mine. He's on the other university. Mas lalo na kaming hindi nagkaka-usap at mas tuluyan na kaming nalayo sa isa't isa. Balita ko ay sila pa din ni Debbie and their going strong.

We often see each other at summer time. He's busy with his girlfriend. Samantalang ako ay parang alikabok na nawalis at nawala sa landas niya. It was hard for me at first. Of course he was my one and only best friend, then this happened. But, I just remind myself that I have my own life to live. That I need to make myself free from him. That he has his own life and he'll not always be with me.

"Hi." habang kumakain ako sa canteen ay may nagsalita sa gilid ko. It was Kyle, my suitor. 3 months ago, he confessed and asked if he can court me. I need to divert my feelings to others. I still have feelings for Clein but it is not the same anymore back then. "Sorry, I'm late." paumanhin niya.

"Hey." sabi ko sabay lahad ng upuan sa harap ko. He asked me on a date. I'm not using him to move on. I just want to give him a chance.
"How's your day?" tanong niya. We're on a local fast food chain. Kyle was also in first year on college. Taking up a civil engineering course the same as Clein.

"Ayos naman. I'm just completing my requirements sa school." sagot ko sa kanya sabay tabi ng mga papel na kanina ay nasa harapan ko. Patapos na kasi ang  "Ikaw ba?" tanong ko pabalik sa kanya sabay kuha ng mga kubyertos sa mesa. I saw french fries, floats, and a meal.

"Ayos naman. Magiging busy na niyan kami and we will don't see each other often." I understand him. I knew the situation of the engineering students. I read about some of their posts on their social medias how their study is difficult.

"I understand. Alam ko naman na madaming nahihirapan sa course niyo. Ang dami ko kayang nababasang posts tungkol sa mga engineering students.

As the time goes by, Kyle and I don't see each other because of our studies. I'm busy with the coming exams pati din siya. It was late afternoon ng bigla nalang tumunog ang cellphone ko. I thought it was Kyle, but it isn't. It was Clein. Nagtataka akong binuksan ang message niya.