Step Daddy || George Aggelopoulos

Κεφάλαιο 9°

Ειρήνη

Οι μήνες έχουν περάσει αρκετά γρήγορα. Είναι 1 Δεκεμβρίου, μόλις μερικές βδομάδες μακριά από τα Χριστούγεννα, την αγαπημένη μου γιορτή.

Ναι, είμαι ρομαντική και ίσως λίγο κλαψιάρα. Πιστεύω στις αδερφές ψυχές. Ίσως too much? Αλλά ναι, έτσι είμαι. Ώρες ώρες σκέφτομαι κάτι άσχετα.

Μπήκε Δεκέμβρης, πρέπει να στολίσω, όπως κάθε χρόνο μαζί με την Ρίτα, το δέντρο. Ναι, είμαι 20 χρονών και μου αρέσει.

Με τον Γιώργο, δεν ξέρω τι είμαστε. Απομακρύνθηκε αρκετά όταν γύρισε η Δήμητρα πίσω. Έχουμε τόσο καιρό να αγγιχτούμε, να φιληθούμε, ακόμα και να μιλήσουμε όπως πριν. Το μόνο που κάνουμε είναι να λέμε καλημέρα ο ένας στον άλλον.

Όμως, δεν είναι απόμακρος μόνο από μένα, αλλά και από την Δήμητρα. Τα βράδια γύρναει αργά στο σπίτι και τις τελευταίες μέρες τσακώνονται.

Ελπίζω να είναι καλά...

Κατεβαίνω κάτω και ανοίγω την τηλεόραση. Τίποτα το ενδιαφέρον. Κλείνω την τηλεόραση και αφήνω το τηλεκοντρόλ δίπλα μου. Ας στολίσουμε λοιπόν.

«Ρίτα, πάω να πάρω το δέντρο.» φωνάζω και βγαίνω έξω. Περπατάω μέχρι το γκαράζ και βλέπω τον Γιώργο να μιλάει στο τηλέφωνο. Το κλείνει με έναν γρήγορο χαιρετισμό και με χαιρετάει. Βρίσκω το δέντρο, αλλά είναι αρκετά ψηλά. Τεντώνομαι, αλλά και πάλι.

«Άσε με να σε βοηθήσω.» λέει και πιάνει την κούτα. «Ευχαριστώ.» χαμογελάω, μην χαμογελάς σαν χαζή Ειρήνη. «Τα στολίδια;» ρωτάει και του ρίχνω που είναι. Τα κατεβάζει και με βοηθάει να τα πάω στο σαλόνι.

Η Ρίτα μας ανοίγει την πόρτα και ξεκινάμε. Ο Γιώργος φτιάχνει την βάση και εγώ έχω βγάλει τα φωτάκια, τέσσερα διαφορετικά. Κόκκινο, πράσινο, κίτρινο και μπλε. Τοποθετώ και τα στολίδια κοντά στο δέντρο και περνώ τα φωτάκια.

«Γιατί με αποφεύγεις;» ρωτάω με παράπονο καθώς βάζω τα λαμπάκια.  «Δεν σε αποφεύγω..» λέει και ακουμπάει τα χέρια μας. «..έχει να κάνει με την δουλειά.» συνεχίζει και πέρνει το χέρι του από το δικό μου.

Βάλαμε τα φωτάκια, οπότε τώρα τα στολίδια. Πέρνω μια μπάλα και την βάζω στο δέντρο.

«Εσύ;» ρωτάει και σπάει την άβολη, για μένα, σιωπή. «Εγώ τι;»
«Εσύ, με τον φίλο σου;» ρωτάει και κάνει μια παύση. «Πως..είστε;» συμπληρώνει. «Φίλοι, και καλά.» λέω και τον κοιτάω χαμογελόντας. Χαμογελάει.