Babası varlıklı, bir şirket ve avm sahibi olan Bahar'ın annesi, iki yıldır kayıp ve hiç iz yoktur.
Bahar Obsesif hastasıydı fakat kısa bir süre önce hastalığını atlatmıştı.
Bahar ve ailesi annesinin neden ve kimi korkutmak için kaçırıldığı bilinmi...
Nedense bütun bunlar hep benim suçum gibi hissediyordum. Ama başımdaki korumalığım Burak sayesinde şimdi çok iyiyim (!). Bana binbir iltifat yağdırıp sonra küfür savuran ve beni korkutmaya başlayan Yalın'ı da unutmayalım(!) Hele de bana Bahar'ın durumunu sormayın en son gördüğümde Yalın ve Burak'ı merdiven niyetine kullanıp tavanda ki deliğe ulaşmıştı ama sığmadığını anlayınca geri aşağı atlamıştı.
Allah'ım ben bu salaklarla ne yapıcam!?
Kapı açılmıştı ve içeri bir adam girip bizi kontrol edip bir şeyler saydı ve gitti. Al işte şimdi de Bahar odaları gezip dışarıya bakıyor ve nerde olduğumuzu anlamaya çalışıyordu. Anlaşılan burdan çıkış yolu yok. Olursa kapıdan çıkarız ama o biraz zor. Ağlamayı bıraktığımda beynim eror verdi ve direk ayağa kaltım. Yanımda duran odunu aldım ve kapının hemen önüne geçerken bizimkilerin dolu gibi üzerime yağan sorularına karşın planımı anlattım onlara. Bizi kontrol etmeye gelen adama kapıyı açar açmaz geçiricektim odunu. Vay be ne zekiyim ben!
17 dk. sonra...
Kapının gıcırdamasıyla birlikte oturduğum yerden irkilerek önüme gelen ilk varlığa yapıştırdım odunu. Sonra gözümü yavaşça açtım ve yerde yatan adamı görünce bir zafer çığlığı atıcaktım ancak beni engelleyen her zamanki Burak oldu. Sakinleşince adamın üzerinden teker teker atlayıp dışarı çıkmamızla anlımıza silahın dayanması bir oldu. Elimizde olan odunları savurduk ve onlardan da kurtulduk.
Bahar
Arabayı hemen tanıdım ve adamın cebindeki anahtarı alıp sürücü koltuğuna atladım.
"Ama sen daha araba kullanmayı bilmiyorsun!" diyen Yalın'a 'çok konuşma yakarım' adlı bir bakış attım. Düşüncelerimi okumuş gibi "Peki" dedi ve yanımdaki ön koltuğa oturdu.
...
Arada bir Yalın'ın müdahaleleriyle birlikte ormanda kaybolmuştuk.
"Bıraktığımız iz şu değil mi?" diyen Funda'nın gösterdiği yere baktım. Evet burdan tekrar geçersek haberdar oluruz diye bıraktığım fularım dalda asılı duruyordu. Arabadan inip fularımı aldım ve "Burda resmen daire çiziyoruz. Kaybolduk işte!" diye bağırdım.(Fularımı alınca yanıma bırakmıştım ama sanırım benden habersiz içimizden biri onu almış...)
"Şurda bir yol var sanki bakın evet orda bir gizli yol var!" diye heyecana kapılmış olan Funda bize ısrarcı bir bakış attı ve onu Yalın'da onaylayınca o yola girdik. Burda beşikte sallanıyormuş gibi bir hisse kapıldım sonra miğdem bulanmaya başladı, aslında diğerleride benden farksız değildi. Sonunda bir şehire indik ve nerde olduğumuzu soruşturduk. Şansımıza dağ evinden çok da uzakta değilmişiz. Biraz daha ilerleyince bizim marketi görünce bir oh çekti herkes. Sevinçle arabayı hızlandırdım ve yokuştan çıkmaya başladık.
...
Eve varmıştık ama bu işin peşini kolay bırakıcaklarını sanmıyordum. Orda bir gün geçirdiğimiz için hepimiz kurt gibi açtık. Bir şeyler atıştırdıktan sonra Buraklara burda kalmaları için yalvardım. İtirafı zor olsa bile kapıya dayanırlar diye korkuyorum. Korkuyoruz.
... Sabah uyandığımda rutin işlerimi halledip üstümü değiştirdim. Kahvaltımızı da yapıp okula gittik. .
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(-Mankenleri boşverin- Soldaki Funda, Sağdaki Benim Kombinim Ve Çantaları Okul Çantası Olarak sayıcaz.)
...
İkinci tenefüsteydik, Funda hâlâ bana dün bizi nasıl kurtardığını ballandıra ballandıra anlatıyordu. Bense sürekli 'hehe hehe' diyordum ama onu dinlemiyordum. Kafeterya ya inip biraz oturduk ve etrafa bakarak sürekli erkek kestik. Bize abi edasıyla bakan Fiko'yla ve nerdeyse ikinci abimiz Boğaç'la bizi dövceklerdi. Boğaç kalkıp yanımıza geldi ve "sizi ilk ve son kez uyarıyorum!" diye fısıldayıp gitti. Bizse gülmemek için kendimizi zor tutuyorduk. Boğaç arkasını dönüp uzaklaştığında biz kafamızı masaya gömüp kendimizi bıraktık.
Resmen gözümden yaşlar sel gibi akıyordu... O anda geberesice zil çaldı ve biz de dahi herkes dağıldı.
...
Sınıftaydık ve ben -sadece ben miyim emin değilim.- hâlâ dün neden adamın peşimizden gelmeyip kaçmamıza izin verdiğini anlamıyorum... Normal kaçırılma olaylarında her şey bu kadar kolay olamazdı, ama olmuştu.
Kötü düşüncelerimi tekme atarak uzaklaştırdım. Ama hâlâ bir soru yüzünden içim içimi yiyordu...
Yeni hikaye kapağımız hayırlı olsun, yapan EsmaAhsen440 e çok teşekkür edööörüm.
Oy vermeyi unutmayın lütfen, ayrıca bölüm kısa olduğu için telafisi olucak...
