(Kijk op het einde even naar de A/N aub, daar leg ik uit waarom het zolang duurde! <3)
* 1 maand later*
*Harry's POV*
"Urgh! Kutzooi! Dat heb ik weer!" Woedend stapte ik van mijn scooter af en gaf een stomp tegen het wiel. De motor wou weer eens een keer niet starten, de laatste tijd had hij daar al vaker last van, maar kreeg ik hem uiteindelijk wel nog gestart. Dit keer was het gewoon volgslage hopeloos en na het twintig keer geprobeerd te hebben gaf ik het dan uiteindelijk ook op. Ik kon dit echt niet gebruiken, niet nu op dit moment, net nu repareren geen zin meer heeft, en ik geen geld meer had voor een nieuwe te kopen.
Ik kon me niet eens meer herinneren hoe het was om 'blut' te zijn. blut is een groot woord .. maar ik verdiende lang niet zoveel als ik een paar maanden geleden deed. Op een of andere manier kwamen er veel minder mensen langs die wiet of wat anders nodig hadden. De zaken bleven altijd maar groeien, en Zayn en ik hadden geen idee waarom het nu opeens aan het dalen was. Vaste klanten zagen we op een gegeven moment helemaal niet meer terug, en er kwamen ook veel minder nieuwe klanten die geinterreseerd waren.
In een maand verdiende ik voorheen genoeg om de huur te kunnen betalen, en daarnaast nog ongeveer anderhalf duizend euro, die ik kon uitgeven aan wat ik maar wou.. dat was nu wel heel anders, uiteindelijk hield ik op mijn laagste punt nog maar tweehonderd euro over, wat meestal opging aan eten en drank, als ik geluk had hield ik nog zo'n 20 euro over.
Normaal gezien zou het me niks uitmaken, en zou ik school gewoon overslaan, net zoals ik het hele jaar al ongeveer had gedaan. Maar ik mocht school dus echt niet missen .. waarom vraag je? Dat was ook de vraag van ongeveer al mijn vrienden, en mensen die mij kenden. Ik vertelde ze dat ik anders een boete kreeg van de leerplicht ambtenaar, maar dat antwoord lag wel heel erg ver weg van de waarheid.
De echte rede waarom ik al ongeveer een maand lang elke dag op school ben, is omdat ik hoop dat ik Samanthe tegen zou komen en haar kan vragen wat er aan de hand is.
Ongeveer zo'n vier weken geleden zag ik haar voor het laatst. We spraken heel erg veel af, twee weken lang om precies te zijn, we zagen elkaar bijna elke dag na school, omdat zij het 'niet juist' vond om te spijbelen, dus daarom dwong ik haar daar ook niet toe. Maar opeens beantwoorde ze mijn telefoontjes niet meer, en smste ze me ook niet meer terug. Ik was bang dat ik wat verkeerds tegen haar had gezegd, dus las ik al onze gesprekken terug, maar ik kon me niks bedenken.
Allerlei gedachtes gierden door mijn hoofd, misschien vond ze me wel niet leuk op de manier hoe ik haar leuk vond. Ik legde het allemaal bij mezelf neer, ik vond me zelf zo facking dom op dat moment. Ze wist niet eens wat ik voor haar voelde, omdat ik het onderwerp altijd vermeed en er niet over durfde praten.
Maar zodra het maandag was, en ik op school aankwam wist ik dat er iets anders aan de hand was. Ik lipe naar het klaslokaal waar zij les had, en keek door het raam. Ze was er niet.
Eerst praate ik mezelf toe dat ze gewoon ziek zou kunnen zijn, en ik mezelf gek maakten mat al mijn theorien. Maar de week daarna was ze er nogsteeds niet.
Ik duwde iedereen aan de kant in de school hallen, en rende op mijn snelste tempo naar de school bibliotheek, een plaats waar ik nog nooit van mijn hele leven geweest was .. het verbaasde me dat ik hem uberhaubt wist te vinden.
"Niall!" Riep ik toen ik de blonden jongen aan een klein tafeltje zat zitten met een boek voor zijn gezicht. Iedereens aandacht was op mij gericht, en toen realiseerde ik me pas dat het dood stil was voordat ik hier naar binnen kwam gestormen, maar het kon me allemaal niks schelen.
Niall keek op van zijn boek met een verbaasde blik in zijn ogen. Snel klapte hij zijn boek dicht, stond op, en liep naar de uitgang. Snel liep ik hem achterna, en voordat hij de deur achter zich dicht kon doen greep ik hem aan zijn arm vast, en duuwde ik hem tegen de muur van de hal.
" Het spijt me! Ik heb niks bij me vandaag!" Legde hij uit met angst in zijn ogen.
Ik rolde mijn ogen. "Ik hoef je facking geld niet" Ik probeerde mijn stem op een laag volume te houden zodat we niet al teveel aandacht naar ons toe zouden trekken.
Zayn vond het altijd grappig om mensen zo als Niall in elkaar te slaan en hun geld af te pakken, gewoon voor de lol, want het geld had hij natuurlijk helemaal niet nodig. Voor mij hoefde dat niet zo, het was veel te veel moeite, en ik vond het een beetje achterlijk om zoeiets te doen, maarja .. iedereen zijn ding toch?
"O" antwoorde hij opgelucht maar toch nog verward. "W-wat is er dan?"
Ik twijfelde nog of ik het wel aan hem zou vragen , maar hij was de enige die er iets van zou kunnen weten. Ik zou compleet voorschut staan als hij zou zeggen " ze is gewoon ziek huis" , maar gelukkig .. Nouja niet bepaald gelukkig... antwoorde hij: " Ik weet het niet, ik heb haar al een hele week niet meer gezien, ook niet thuis"
Ik liet hem los en liep weg zonder nog wat terug te zeggen.
*
En nu, 3 weken later, had ik haar nogsteeds geen enkele keer op school gezien. Ik maakte me zorgen, wat normaal niks voor mij is .. maar ze zou nooit zolang wegblijven van school, er as wel degelijk iets aan de hand. IK kon niet naar haar moeder gaan, aangezien die mij niet eens kon. Ik stond compleet hopeloos in deze situatie. Daarom ging ik nu elke dag naar school, en hoopte dat ik haar zou tegenkomen, en haar kon vragen waar the fack ze mee bezig was, en wat ze wel niet dacht, om mij zo compleet buiten te sluiten.
Ik schopte nog een laatste keer tegen mijn scooter, en liep naar de bushalte, waar ik nog minstens tien minuten op heb gewacht voordat die klootzak eindelijk kwam.
Het was ongeloofelijk druk in de bus, iedereen stond dicht op elkaar gepropt, en er was nauwelijks ruimte om je ook maar één stap te verzetten. er waren minstens vier huilende kinderen waarvan de ouders hun niet onder controle kregen, het had geen seconde langer moeten duren anders had ik minstens een van hun op hun bek geslagen.
Ik liep naar het klaslokaal waar ik les had, en de dag kon weer beginnen. Ik begreep absoluut niet hoe mensen elke dag voor minstens 10 jaar naar school konden gaan. Ik werd al gek na vier hele weken. Het was elke dag hetzelfde .. je komt aan, gaat naar je lessen, waar je geen ene fuck doet, aangezien ze totaal niks interresants vertellen, gaat naar de kantine als het pauze is om wat te eten, en dan ga je weer naar je les toe. Er was totaal geen variatie in, en het was dood saai.
Ik werd wakker geschut door de bel die begon te rinkelen, het laatste uur was eindelijk afgelopen. Ik pakte mijn boeken op van de tafel, en liep snel naar buiten, zodat ik de drukte voor zou zijn. en ja hoor... dit was weer een compleet nutteloze dag.
Uit een ooghoek zag ik mijn bus aan komen rijden, ik rende er naar toe, maar net voordat ik er aankwam reed hij net weg.
Natuurlijk, dat kan er ook nog wel bij.
Inplaats van een half uur te staan wachten op die kut bus besloot ik om wel naar huis te lopen. Na tien minuten was ik al uitgeput, mijn conditie was echt bagger geworden. Ik sloeg één straatje eerder in naar links, in de hoop dat het enig zins een afkorting zou zijn.
Op dat moment stond ik dood stil. Ik kon mijn ogen niet geloven.
(A/N)
Heey iedereen! het spijt me dat het zolang heeft geduurd om dit hoofdstuk te posten! maar ik had heel veel dingen die prive aan het gebeuren waren en kon daardoor niet schrijven! Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden, en ik ga sowieso proberen 1x per week t uploaden, misschien nog wel meer!
Bedankt voor de mensen die nogsteeds hier zijn, dat betekent echt heel erg veel voor me.
-xxx-
Anne
