Rin's Compositions

FRIENDSHIT

FRIENDSHIT
A one shot story

I was six years old when I met her, let's just call her Yena, she's great in everything, she excels in academics, she's sporty, she also has the talent and looks.

We're neighbors, halos isang dipa lang ang layo ng bahay nila sa bahay namin. It made me happy nang makilala ko s'ya, biruin n'yo, nakakilala ako ng almost perfect girl.

Halos araw araw kaming magkasama, sabay na nga din kami kung maligo at kumain, minsan nagiisleep over ako sa kanila o 'di naman kaya ay vice versa.

But I noticed something. She's moody and she can't control herself. Ayaw n'ya sa ibang tao, gusto n'ya lang ay iyong mga nakakasalamuha n'ya araw araw.

I'm happy, adminado ako. I considered her as my bestfriend. Sabi ko pa nga,

"She's my bestfriend. Bestfriend forever"

But as the days goes by, I suddenly notice na nagiiba na s'ya. Sa paanong paraan?

When I'm not around, our neighbor named John always with her, halos kasing edad lang din namin 'yong batang iyon.

But when I came to the scene, naiichapwera na si John. Halos lahat ng pagpapapansin ay ginagawa na ni John para s'ya ang pansinin ni Yena, pero hindi, her attention were mine.

Pero kapag andyan na si Thea, her friend also naiichapwera na din ako, kaming dalawa ni John.

At first okay lang sa akin, kasi baka kaya gano'n kasi galing pa sa ibang subdivision si Thea hindi gaya ko, namin ni John na nakikita n'ya araw araw.

Pero this heartbreaking day came.

One of our teacher ask us, kung sino ang bestfriend namin

"Freya, sino ang itinuturing mong bestfriend?" Nakangiting tanong sa akin ng aming guro

"Si Yena po!" Masigla kong sagot

Ngumiti ang aming teacher. Then she derives her attention to Yena.

"How 'bout you Yena. Whose your bestfriend?" Tanong nito

"Si Thea po"

Nang marinig ko ang sagot na iyon parang huminto ang mundo ko. Tipong parang may kumurot sa puso ko dahilan para maiyak ako.

But no, I did not cry.

From that minute na sinagot n'ya iyon ay tinatak ko na sa isip ko.

'I will never get myself attached. Wala na akong ituturing na kaibigan simula ngayon. Ayoko ng mareject. Sobrang masakit. Takot na akong maulit iyon.'

Also that day I became cold to her. Hindi ko na rin s'ya masyado iniimik at sinasamahan. I just want to be civil with her, pero tinatak ko na sa isip ko na wala na s'ya sa buhay ko.

Lumaki ako na gano'n ang pananaw sa pagkakaibigan. Na walang magsstay sa buhay mo. Dadaan lang. Dadating at aalis din.

Grade four, grade five, grade six hanggang highschool naging loner ako. May mga nakasalamuha naman ako pero katulad nga ng sinabi ko, I just wanna be civil with them, no string attached.

Then this unique girl came to my life, her name is Kiera, a weird girl with a weird habits.

Marami kaming napagkakasunduan pero mas lamang ang pagiging magkasalungat namin.

I don't know kung totoo ba ang kasabihan na 'opposite attracts' pero para ata sa amin ay totoo iyon.

Ang matagal ng damdamin na pilit kong sinarado ay muling nabuksan. Gusto ko ulit makipagkaibigan. Gusto ko ulit maramdaman na may kaibigan ako.

Pero siyempre, ando'n padin ang pangamba, ang mga what ifs? Pero matapang akong tao, risk taker ika nga.

Muli kong isinakripisyo ang pride at ego ko, na maaring matapakan sa oras na maling tao na naman pala ang kinaibigan ko.

Nakipagkaibigan ako kay Kiera, gala dito, gala doon. Halos makapalit na kami ng mukha dahil lagi na kaming magkasama.

Iyong tipong kahit gusto na akong palayuin ng mga magulang ko sakanya, hindi padin ako nalayo kasi kaibigan ko na s'ya, naattached na ako eh.

Bestfriend. Sa wakas may natawag na naman akong bestfriend. Noong mga panahong iyon tiwala ako eh, nagtiwala at sumubok ako, na baka sa pagkakataong ito ay tama na, hindi katulad noong una.

But Jean came to the scene. Kung sa amin ay opposite attracts sa kanila ay halos meant to be na sa pagkakapareho.

Jealousy never eats me. Hindi ako selosang tao. Pinahiram ko 'yong BESTFRIEND na tinatawag ko.

But I realized, unti unti na s'yang napapalayo, parang unti unti na s'yang bumibitaw.

But no, I don't. Hindi ako agad agad nabitaw sa isang bagay o tao, lalo na kung mahalaga sa akin.

Patuloy ako sa pagkapit kahit nakikita kong gusto na n'yang kumalas, kapit lang, kasi alam kong pareho kami ng nararamdaman, bestfriend ko s'ya at bestfriend n'ya ko.

One day I told her

"Hindi ako nabitaw agad agad, pero oras na bumitaw na ako, wala ng balikan"

Pero nginitian n'ya lang ako at iniwan.

Pero tao lang din ako, napapagod. Napagod ako sa pagkapit ko. Kaya bumitaw ako.

Bumitaw ako hindi dahil sa nasasaktan na ko, bumitaw ako kasi nakikita ko na mas masaya s'ya kay Jean.

'Yong mga ngiti n'ya na never kong nakita sa tuwing magkasama kami, 'yong mga tawa na hindi n'ya nagagawa noong magkausap kami.

For the second time around I feel useless. Na para bang ang daming kulang sa akin. Na never kong masasatisfy ang mga itinuturing kong kaibigan kaya nila ako iniiwan.

May mga mailanilan na lumalapit lang sa akin dahil kailangan ako, pero kapag hindi, hindi din nila ako kilala.

Meron din naman, dahil no choice na sila.

Yes, aaminin ko, naawa ako sa sarili ko. Feeling ko outcast ako, na tila ba walang gustong sumama sa akin?

Pero bakit? Iyon ang tanong ko.

For the second time around, sinarado ko ulit.

For the second time around, nasaktan ulit ako.

For the second time around, naramdaman ko na naman ang rejection.

At for the second time around, nangako na naman ako sa sarili ko.

"Hindi totoo ang kasabihang 'No man is an island'. Kasi ako naniniwala ako na nabuhay ako para maging magisa, na nabuhay ako para sa pekeng mga kaibigan, nabuhay ako para masaktan at mareject. Ayoko ng maging tanga kaya ititigil ko na ang pakikipagkaibigan, ang magkaroon ng attachment sa iba."

I am Freya San Agustin, and this is my FRIENDSHIT story.

---

@ theslytheringoddess
All rights reserved 2018.