Elke dag was een verrassing voor ons wat de keuken betreft. Zowel etenstijd als gerecht verschilden per dag. Als er één ding is dat ik die week heb geleerd, is het dat ik mijn moeders kookkunsten moeten waarderen. Het kan aan de honger liggen, maar het eten werd echter met de dag beter.
Op de dag van aankomst aten wij om zeven uur 's avonds. Als voorgerecht kregen we te zoute bouillonsoep voorgeschoteld. Als hoofdgerecht was er kipkerrie. De saus van de kipkerrie was net soep en een beetje smaakloos. Ook was de kip geen kip maar ongare koe. Velen werden afgeschrikt door het ongare vlees en lieten het eten staan. Het toetje was ijs. In die warme kelder kreeg ik daar wel zin in. Het bleek echter half gesmolten, veel te zoet ijs te zijn. Het was natuurlijk heel warm, daar in die kelder, waardoor het ijs snel smolt. Ook ik heb dus niet te veel gegeten die avond.
De volgende dag aten we soep, aardappelen, een zachte, vochtige hamburger en als toetje apfelstrudel zonder appel maar met zure stoofpeertjes. De hamburger leek wel grijs en was rood van binnen. Als je je vork erin prakte, zakte het vlees in als een stukje cake. Ook niet bepaald lekker. Later bleek dat de hamburger zelfgemaakt was, wat wij wel sneu vonden voor de mensen van gasthof omdat wij het massaal lieten staan.
De soepen werden met de dag lekkerder. Van waterige, veel te zoute soepen gingen we over naar steeds romigere soepen. De soep die leek op champignonsoep vond ik het lekkerst. Ook de culinaire kwaliteit van het hoofdgerecht werd met de dag beter. Mijn favoriet die week was schnitzel mit pommes. Wel raar dat die pommes ongezouten waren, terwijl wij de hele week hebben zitten zeuren over dat alles te zout was. Juist dat wat zout moet zijn is dan weer niet zout.
Ons ontbijt en lunch waren elke dag hetzelfde: witte, harde bolletjes die we mochten beleggen met vleeswaren of jam. Daarbij kregen we een snack, fruit en een pakje drinken.
