Babam beni anaokuluna yazdırdı.En başta hiç gitmek istemiyordum ama babam gerekli olduğunu söylüyordu.Her gün okuldan beni bir lüks araba gelip alıyordu.Bir gün öğretmen
"Herkes annesinin resmini çizsin bakalım!"dedi ben bir anda ağlamaya başladım.Annemi düşünmek beni üzüyordu.Öğretmenim beni görünce yanıma geldi ve:
"Neden ağlıyorsun Lady?Yoksa çizmek mi istemiyorsun?"
"Benim annem yok.Bu yüzden ağlıyorum.Annemi düşünmek beni üzüyor."
"O zaman sende babanı çiz.Çünkü o sana hep annen gibi bakıyor."
Öğretmen bunu dediği an mutlu oldum ve babamı çizmeye başladım.Öğretmen:
"Tom hadi kalk bakalım resimleri topla!"
Tom ayağı kalkıp resimleri toplamaya başladı.Benim resmimi eline alınca:
"Sen neden anneni çizmedin?Senin annen yok mu?Lady'in annesi yok!Lady'in annesi yok!"
diye bağırmaya başladı.Ben hemen ağlamaya başladım çünü anne kelimesini duymak bile beni çok üzüyordu.
"Herkesin annesi olmayabilir!"diye bağırdı öğretmen ve Tom'u yerine oturttu.
O günden sonra okula gitmedim ve başka bir okula gitmeye başladım.Okulda hep sessiz kalıyor ve hiç konuşmuyordum.Bazenleri ağlıyor bazenleri gülüyordum.Ama her halimle üzgündüm.Sonunda okul kapanıyordu.
Sabah erkenden gidip karnemi aldım.Eve geldiğimde babam beni hiç karşılamadığı kadar mutlu karşıladı.Çok şaşırmıştım çünkü artık babam bana daha iyi davranıyordu.Tatilde bir arkadaş edindim ve hep artık onunla dolanıyordum.Bana hep çok güzel olduğumu söylerdi.Tam her şey yolunda gidiyordu ki hayatını kaybetti.O günden sonra arkadaşım olmadı ve hep yalnız kaldım.Büyüdüm büyüdüm ve 6. sınıfa geldim.Artık derslerim iyi değildi çünkü beni çok ama çok korkutan bir şey vardı.
YOU ARE READING
Ben Ve Mutsuzluk
عشوائيBen bu hikayede bir kızın yaşadığı o mutsuz günleri anlatıyorum.Kız önüne gelen tüm engelleri aşıp annesine ulaşabilecek mi?Babasıyla ne kadar mutlu olacak? Tüm zorlukları aşabilecek mi? Mutlu olacak mı? İstediği gibi bir hayata kavuşabilecek mi?
