ოთახის კარების ჭრიალზე მარიმ თვალები დაჭყიტა. ისედაც ფრთხილი ძილი აქვს, და ის იყო დათასთვის უნდა დაეყარა, დაუკითხავად ოთახში რატომ შემოხვედიო. რომ შიშმა და გაოცებამ გააშეშა. კარებში ნიკა იდგა. ის სტალკერი, რომელიც მეცხრე კლასიდან აწუხებდა.
კივილი აღმოხდა, მაგრამ ნიკა წამებში მასთან გაჩნდა და ერთი ხელი პირზე ძლიერად ააფარა, მეორეთი კი მარის მოქნეული ხელების მოგერიება შეძლო.
-გაჩუმდი!
თუმცა მისთვის უკვე გვიანი იყო. კივილზე დათას გაღვიძებია. ოთახში შემოვარდნილს ეს სიტუაცია რომ დახვდა თვალები რისხვისგან აენთო. ნიკას საყელოში ხელი ჩაავლო და ისეთი ძალით მიანარცხა კედელზე, რომ ალბათ ყველა ძვალი ჩაუმსხვრია.
-აქ რა ჯანდაბას აკეთებ?!
ნიკამ თვალი მოარიდა.
-მიპასუხე!!
გაცეცხლებულმა დათამ მკლავი მიაჭირა გულზე და ნიკაც უმწეოდ აფართხალდა.
პასუხი რომ ვერ მიიღო დათამ ყბაში უთავაზა და ლამის აივნიდან გადააგდო. მარის ძალიან შეეშინდა და დათას სთხოვა გაეშვა. დათამ დაზაფრულ მარიამს რომ შეხედა, მიხვდა, რომ საქმის გარჩევის დრო არ იყო. ამიტომ ნიკა გააგდო. კარები ჩაკეტა და გოგონას მოუბრუნდა. საწოლთან იდგა. ფანჯარასთან მისვლა არ უნდოდა, მაგრამ უნდა დარწმუნებულიყო, რომ ნიკა წავიდა.
მწვანე თვალებში ცრემლი ჩაუდგა. ასეთი შიში არასოდეს უჭამია. დათამ ამის დანახვაზე გულში საშინელი ჩხვლეტა იგრძნო. მარისთან მივიდა და გულში ჩაიკრა. მარი ბევრი ეცადა, მაგრამ ერთი-ორი ცრემლი მაინც ჩამოუგორდა იმ ულამაზესი თვალებიდან.
-ჩუ. ჩუ. ყველაფერი კარგადაა.-დათა იმეორებდა და თან მარის შუბლზე კოცნიდა.-მაპატიე. ჩემი ბრალია!
ამის გაგონებაზე მარიმ მაშინვე თავი აწია და ოდნავ ჩაწითლებული თვალებით დათას მიაშტერდა.
YOU ARE READING
დილამშვიდობისა, მწვანეთვალებავ!
Romance~ეს გოგო იყო ბედნიერების განსახიერება. სულ მოცინარი, სულ მომღიმარი და რაც ყველაზე უცნაურია-უკარება. არასდროს ყოლია შეყვარებული, მიუხედავად იმისა, რომ ნახევარი სკოლა მასზე გიჟდება. 16 წლის გოგო, რომელსაც სიყვარული არ განუცდია, რომელსაც არასდროს უთქვა...
