Bajki i twory różne znalezione w wilczej norze

O kocie, wilku i mowie

Dawno temu żył wilk i kocica. Spędzali razem czas polując, pływając, goniąc różne rzeczy i siebie nawzajem. Pomagali sobie i mówili jednym językiem - rozumiejąc się doskonale.

Pewnego dnia jednak kocica pokłóciła się z wilkiem i uciekając spadła z klifu. Zaczepiła się a wystający korzeń jednak nie miała dość siły by się wspiąć. Kiedy tak wisiała, była pewna swojej śmierci, jednak, kiedy miała już puścić korzeń i spaść w czeluść poczuła znajomy chwyt na karku. Wilk wciągnął ją na górę. Wtedy kotka poczuła coś, czego nie czuła nigdy wcześniej. Było to uczucie gorące jak letnie południe, łaskoczące jak delikatny wiatr i spokojne niczym tafla jeziora w cichy dzień. Z początku patrzyła na wilka w zupełnie inny sposób, jednak dostrzegła zaniepokojenie w jego oczach i zaczęła tłumić w sobie to uczucie. Z początku dogadywali się jak dawnej, jednak kotka zauważyła, że to co kiedyś uważała za zabawne, teraz ją w wilku denerwowało.

Z czasem kotka zaczęła wybuchać złością na radość wilka, bo cieszył się z tak błahych rzeczy, jak spadające liście, zamiast z tego, że są razem. Zaczęła się cieszyć z jego bólu, bo czuła, że jej potrzebuje. Z czasem wilk zaczął zauważać z początku subtelne sygnały jej emocji. Nie rozumiejąc ich pochodzenia, zaczął uważać, że kotka cieszy się z jego nieszczęścia i złości ze szczęścia. Z początku uznawał to za swój błąd, jednak im dłużej to tłumił tym bardziej go to irytowało. W końcu odpędził od siebie kotkę. Ona zaś w nienawiści do języka, który ją zdradził, straciła to przyjemne uczucie, a zastąpiła je strachem. Wilk zaś, uznając kotkę za zdrajczynię, kiedy tylko ją widział, gonił ją, bo przypominała mu o bólu domniemanej zdrady. Bał się, że ta istota, z którą tak przyjemnie spędzał czas, może znów śmiać się z jego nieszczęścia i złościć na jego radość.

I tak nieszczęsny los trwa, aż do dziś. Wciąż zdarzają się wyjątki od tej reguły, które znają pierwotny język, jednak są one nieliczne. Koty uciekają przed psami, które widzą ich radość, kiedy powinny się złościć i słysząc złość, kiedy powinny być szczęśliwe.