From Paris with Love

Κεφάλαιο 1

Σέρνω την βαλίτσα μου στο μαρμάρινο πάτωμα του αεροδρομίου, με την αντανάκλαση μου να ακολουθεί με κάθε βήμα. Η οικεία διαδρομή με κάνει να νιώθω πάλι αυτό το σφίξημο στο λαιμό. Πετάω σε χιλιάδες πόδια εκατοντάδες φορές το χρόνο όμως ακόμα και μετά απο τέσσερα χρόνια σε αυτή τη δουλειά είμαι επιφυλακτική.

Τα χέρια μου τρέμουν ελαφρώς καθώς ετοιμάζω το καροτσάκι μου για την πρώτη τάξη,υπηρεσία σέρβις. Ολόκληρο το σώμα μου σιγοτραγουδά νευρικά. Τραβάω ένα παγωμένο μπουκάλι σαμπάνιας από το μεγάλο συρτάρι με πάγο στο κάτω μέρος του καροτσιού μου. Πετάγεται ο φελός από το παγωμένο μπουκάλι σαμπάνιας,γρήγορα και αθόρυβα,συμπληρώνοντας τρία ποτήρια με πρακτική ευκολία. Παίρνω βαθιές, αργές αναπνοές για να διαχειριστώ τα νεύρα μου,είχα συνηθίσει να διαχειρίζομαι ένα ορισμένο ποσό άγχους. Δεν είμαι συνηθισμένη σε αυτού του είδους τη νευρική ένταση,ή έστω οχι τόσο πολύ από εκείνη. Και η αιτία σήμερα είναι ότι βρίσκομαι εκτός εαυτού,για να πούμε την αλήθεια. Σε ένα παρόμοιο υπεραντλαντικό ταξίδι έχασα τους γονείς μου,αυτό πάντα θα μου προκαλεί αμηχανία όσα χρόνια κι αν περάσουν. Και τα τέσσερα χρόνια που έχουν περάσει μου φαίνονται ακόμα προχθές. Γεμίζω το ποτήρι μου με λίγη σαμπάνια και πίνω μια γερή γουλιά,παίρνω βαθιά αναπνοή,ισιώνω την μπλέ ηλεκτρίκ φούστα μου και μπαίνω στην "αεροσυνοδό" πλευρά μου. Τώρα που το σκέφτομαι,έχω δύο πλευρές. Την δικιά μου και την δικιά μου ως αεροσυνοδό. Εν ώρα δουλειάς πρέπει να είμαι χαμογελαστή και ευγενική με τον κόσμο που είτε είναι υπερβολικά απαιτητικός και ξινός,είτε λακωνικός λές και μπορώ να μυρήσω τα νύχια μου για να καταλάβω τι θέλει να πάρει "καφέ,νερό ή σαμπάνια, κάτι άλλο;". Όταν δεν υποδείομαι την γλυκανάλατη υπάλληλο,είμαι κλεισμένη στον εαυτό μου και χαμογελάω μόνο όταν υπάρχει λόγος. Δε μαρέσει να με χαρακτηρίζουν ως χαζοχαρούμενη. Παρ'όλα αυτα όμως,αγαπώ τη δουλειά μου. Σπούδαζα όταν ακόμα πέθαναν οι γονείς μου όμως δεν ήθελα να παρατήσω τη σχολή αεροπορίας. Μου άρεσε και μου αρέσει ακόμα.

Τα πηγαίνω μία χαρά, φορτωμένος δίσκος,το χέρι μου σταθερό,τα πόδια μου σίγουρα,μέχρι να κοιτάξω στα ζωηρά μπλε μάτια που περνούν το βλέμμα τους απο πάνω μου αλλά δεν μένουν. Τι κουκλί είναι αυτό,χριστέ μου! Σκατά,με κοίταξε. Σκατά,σκατά. Παραπατάω για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου όταν ξανα βρίσκω την αξιοπρέπειά μου. Με παρακολουθεί με προσήλωση τώρα. Η λιγνή,κομψή φιγούρα του χαλαρώνει επάνω στο  δερμάτινο κάθισμα,πλήττοντας, όμως η πλήξη λείπει από τα μάτια του. Είναι το έντονο βλέμμα του που με επηρεάζει τόσο άσχημα; Πιθανώς. Αυτό το έντονο βλέμμα φαίνεται να με έχει γοητεύσει με ένα παράξενο τρόπο. Θα μπορούσε επίσης να έχει κάποια σχέση το γεγονός ότι έχει το πιο ελκυστικό πρόσωπο που έχω δει ποτέ. Και έχω δει πολλά. Όμως αυτός ο άνθρωπος είναι πολύ απλά το πιο αξιοθαύμαστο άτομο που έχουν δει τα μάτια μου στα είκοσι έξι χρόνια μου. Λεπτεπίλεπτο και αψεγάδιαστο πρόσωπο που αποπνέει αισθησιασμό. Θεληματικό πηγούνι,διάσπαρτες φακίδες,ίσα που φαίνονται. Μπλε κρυστάλλινα μάτια,πυκνές βλεφαρίδες που προσδίδουν σαγηνευτικό βλέμμα. Όμως δεν είναι τα χαρακτηριστικά του που τον έκαναν να ξεχωρίζει τόσο έντονα,αν και όλα φαίνοταν άψογα. Ίσως να είναι η χρυσή χροιά του σε συνδυασμό με τα αμμώδη-καστανά μαλλιά του,το ελαφρύ ανοιχτό καφέ χρώμα του, που κυμαίνεται ανάμεσα στο ξανθό και το καφέ,όμως δεν επιλέγει κανένα από τα δύο. Στέκομαι μπρόστά απο την θέση του. Πρίν προλάβω να ρωτήσω παίρνει το λόγο.