From Paris with Love

Κεφάλαιο 2

Το κεφάλαιο είναι απο την παιδική ηλικία της Angie Jefferson όπου περιγράφονται οι κακές αναμνήσεις της και οι δύσκολες στιγμές που πέρασε! Απολαύστε το! :)

.

.

Flashback Angie

Τα ηλιόλουστα πρωινά δίπλα απο το ποτάμι πάντα μου έφτιαχναν τη διάθεση. Ο ήλιος λάμπει κάνοντας τα νερά του ποταμιού να μοιάζουν κρυστάλλινα,τα πουλάκια κελαηδούν αρμονικά,προστατευόμενα απο την σκιά του μεγάλου δέντρου στη μέση της αυλής μας. Μια μέρα σαν αυτή σημαίνει ένα πράγμα για εμένα και τον Dylan. Ψάρεμα με τη μικρή ξύλινη βαρκούλα που κατασκευάσαμε μαζί με τον Μπαμπά και τη Μανούλα. Φοράμε πάντα,εγώ και ο αδερφός μου,ένα ψάθινο καπέλο για τον ήλιο. Αρπάζω το καλάμι του ψαρέματός μου και τρέχω απο πίσω του,ακολουθώντας τα βήματά του ώσπου να μπώ στο βαρκάκι μας. Η Μανούλα ετοίμασε μερικά σάντουιτς και μηλόπιτα διότι στα εννιά χρόνια της ζωής μου και στα πέντε,απο αυτά,χρόνια πείρας μου στο ψάρεμα,μπορούσα να διακρίνω οτι εκείνη η μέρα ήταν ξεχωριστή. Τα ψάρια απλώνονταν στο βυθό του γαλήνιου και φιλόξενου ποταμιού,δεν κρύβονταν,δεν τρόμαζαν στους παφλασμούς των κουπιών στο νερό. Αναζητούσαν κι αυτά,όπως κι εμείς,τον ήλιο και την ζεστασιά του μετά απο την καταιγίδα.

Παρόλο που ο Dylan κι εγώ είμαστε συγγενείς απο διαφορετικό Μπαμπά,είμαστε ωστόσο πολύ δεμένοι. Η πρώτη Μανούλα χάθηκε,μια μέρα σαν κι αυτή, όταν το ποτάμι φούσκωσε και η πρώτη Μανούλα έπεσε καταλάθος στα άγρια βράχια. Η Μανούλα που έχω τώρα,είναι καλή όπως η άλλη,και όμορφη. Όταν ο Μπαμπάς την παντρεύτηκε,το σπίτι μας ξανα ζωντάνεψε,και η ζωή για εμένα ήταν πιο εύκολη διότι είχα παρέα τον Dylan. Ένα ψηλό,ξανθό αγοράκι με βοηθούσε και με προστάτευε πάντοτε,και ποτέ μα ποτέ δε με κοροίδεψε που δεν έχω μια ολόδική μου Μανούλα,όπως έκαναν τα παιδιά στο σχολείο. Μου έλεγε πάντα οτι η Rita,η δεύτερη Μανούλα,ήταν και δική μου. Ήταν απο την πρώτη μέρα η δική μας Μανούλα.

Ο Dylan κάνει κουπί όσο εγώ ψάχνω γύρω μας για ένα σκιερό μέρος με πολλά ψάρια για να πιάσουμε. Όταν επιτέλους βρίσκουμε το κατάλληλο σημείο στο ποτάμι,αποφασίζω να κάνω μια βουτιά. Κολύμπι μου έμαθε ο αδερφός μου όταν ήμουν ακόμα πέντε χρονών. Βγάζω και τακτοποιώ τα ρούχα μου και φορόντας το κάτω μέρος του λουλοδένιου μου μαγιό βουτάω στα δροσερά,κρυστάλλινα νερά του ποταμού. Τα μάτια του Dylan πάντα κολλημένα πάνω μου,μήπως πάθω κάτι και δε προλάβει να με βοηθήσει. Του χαμογελάω κι εκείνος μου χαμογελάει πλατιά. Μετά απο λίγο ανεβαίνω στην βαρκούλα για να βοηθήσω τον αδερφό μου με το ψάρεμα. Όλα τα ψαράκια είναι πρόθυμα να φάνε το δόλωμα και αυτό συμβαίνει λίγες φορές,λέει ο Dylan. Είμαστε πολύ χαρούμενοι και οι δύο για τη μεγάλη ψαριά που κάναμε,και γυρίζουμε πίσω στο σπίτι όταν είναι μεσημέρι.