From Paris with Love

Κεφάλαιο 6

Πιέζω τέρμα το γκάζι και το ενοικιαζόμενο Chevrolet τινάζεται μπροστά. Η προσοχή μου είναι αδύνατο να επικεντρωθεί στο δρόμο. Οι δρόμοι του Παρισιού είναι περίπλοκοι και ακόμα δεν είμαι εξοικιωμένη. Δάκρυα αναβρύζουν απο τα μάτια μου. Η πολύωρη πτήση και... Σκατά,τα μάγουλά μου μουσκεύονται απο τα δάκρυά μου. Δεν θα ήταν εύκολο να φύγω όμως η μοναξιά μου με καταβάλει. Η όρασή μου θολώνει επικύνδυνα και σε μια στιγμή αφηρημάδας αφήνω το τιμόνι. Το Chevrolet βγαίνει εκτός πορείας,φώτα απο αυτοκίνητα τσούζουν τα μάτια μου,κορναρίσματα βουίζουν ενοχλητικά στα αυτιά μου και ένα τράνταγμα μου κόβει την ανάσα. Πασχίζω να αναπνεύσω όμως ένα αντικείμενο το καθιστά αδύνατο. Τα πόδια μου είναι ακίνητα και πιέζονται δυνατά,όμως τα μάτια μου παραμένουν ερμητικά κλειστά. Πονάω. Ακούω φωνές και σειρήνες νοσοκομειακού στο βάθος,υπόκωφοι ήχοι. Σταματάω να μάχομαι και αφήνομαι στο κενό...

Τα χείλη του είναι μισάνοιχτα,στέκεται όρθιος μπροστά μου με τις βαλίτσες μου στα χέρια του. Είναι γοητευτικός με τη φόρμα του και το λευκό κοντομάνικο μπλουζάκι του. Γιατί δε μιλάει; Ούτε εγώ μιλάω,η κατάσταση είναι περίεργη. Πρίν μερικές ώρες καλύπταμε με τα σώματά μας τις επιφάνειες του διαμερίσματος και τώρα ούτε λέξη.

"Λοιπόν...;" αρχίζω πρώτη όμως συνειδητοποιώ οτι ήταν λάθος. Πετάει τις βαλίτσες στο μάρμαρο της αίθουσας αναμονής και με αρπάζει απο τη μέση,το στόμα του κολλάει στο δικό μου και με παρασύρει σε ένα μαγευτικό φιλί. Είναι καλό,όμως τον σπρώχνω μακριά. Με κοιτάζει με ανεξιχνίαστο βλέμμα. Σκύβω και αρπάζω τις βαλίτσες μου με αποφασιστηκότητα,του ρίχνω ένα τελευταίο βλέμμα και προχωράω προς την πύλη. Δεν με  κυνήγησε. Ένας κόμπος σχηματίζεται στο λαιμό μου και γυρνάω να τον κοιτάξω. Είναι στην ίδια ακριβώς θέση,μια μάυρη φιγούρα στη μέση της γεμάτης αίθουσας. Τα χέρια του είναι άψυχα,ριγμένα στους μηρούς του με κοιτάζει ανέκφραστος. Κάνω μεταβολή και χωρίς σκέψη αφήνω τα πράγματα μου στον έλεγχο.

Τα καθίσματα είναι αναπαυτικά,και πραγματικά είμαι κουρασμένη. Απορρίπτω την εναλλακτική να σκεφτώ τι θα προκύψει στο Παρίσι,τη νέα μου ζωή και κυρίως την παλιά μου ζωή. Βγάζω το σακάκι του Ed...  Σκατά! Το σακάκι του Ed! Όχι! Αυτόματα μυρίζω την  κολόνια του και όλο μου το σώμα αναριγεί. Γαμώτο! Δεν έπρεπε να συμβεί αυτό... Βγάζω αμήχανη το σακάκι και το αφήνω στο διαχωριστηκό των καθισμάτων αφού απο οτι φαίνεται είμαι μόνη μου σε αυτή τη σειρά,αποφασισμένη να μη δώσω σημασία. Παρατηρώ ένα λευκό κομμάτι χαρτί περιποιημένα διπλωμένο και τοποθετημένο στην μικρή τσέπη του σακακιού. Σημείωμα; Το σακάκι είναι του Ed άρα και το σημείωμα είναι δικό του,προφανώς το ξέχασε! Αν όμως είναι κάτι σημαντικό και δε το έχει διαβάσει ακόμα; Αρπάζω το λευκό φάκελο και το ανοίγω προσεκτικά. Ω όχι...