Ice As Frost DETECTIVE STORY

Four (12/13)

Chapter Four

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of Minnilavid's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to an actual person, living or dead, or actual events are purely coincidental.

A/N:

Ang meaning po ng numbers na katabi sa title ay ang date kung kailan ko po ito na-update.

**

Her Point of View:

Habang tumatakbo kami ni Miko ay lumiko kami doon sa isang building. Ngayon ko lang napansin ang mga buildings. Ang high tech ng system nila. And not to mention na out of this world ang mga exterior designs nito. It left me speechless. Kaya hindi na nakakapagtaka na nainvent ang missiles na singliit ng bala ng pistol, gaya lang nung isa na sumusunod sa amin.

"Dito!"

Lumiko kami doon sa isang hallway and we ran continously. Kapag wala kaming nakikitang malilikuan ay hindi kami tumitigil. But minutes later, I saw a great wall at the farthest rear side of the hallway which only means one thing, we are damn trapped.

"What are we gonna do? Dead end na ito." Nagpapanic kong sabi. I set my foot to stop my speed, but it did create dust particles in the air.

Nagpapanic na ako. Ilang minuto na lang, sasabog rin sa amin yung missile. And the only thing we did was to run. I wished to die in the middle of a battlefield fighting to survive. Pero mukhang hindi na iyon matutupad. I see myself as a pathetic coward. Kaya siguro mas maganda kung mamamatay na lang ako.

I looked back and so did Miko. Yung missile papunta na dito sa amin.

Yung kaninang nararamdaman kong building up sa loob ay naramdaman ko ulit. The emitting of something viscous and powerful, I can feel it. Bigla akong na-excite sa hindi ko malamang dahilan. T'was like an instinct. Nagfocus ako sa mga mata ko na parang dito ko binubuhos yung lakas ko. And while I was doing it, bumababa yung stamina ko. Hindi ako tanga para hindi malaman na unti unti akong nanghihina pero wala na akong pakealam. This unfamiliar body phenomenon is our last choice, or else mamamatay kami ni Miko dito.

I felt something quite electrifying travelling through my veins and napunta sa mga mata ko kaya nararamdaman kong unti unti itong umiilaw.

90 meters na ang layo ng missile sa amin. And as the distance keeps on going shorter and closer, the greater kong nararamdaman ang intensifying feeling na nage-emit sa kinaloob looban ko. It was like burning, in a good way.

15 meters. Konti na lang talaga, o di kaya ay matutusta na kami ni Miko dito.

My necklace shone brighter and my eyes did the same too. Brighter... na pati ang buong hallway ay nakikita namin ng maayos dahil sa ilaw na nanggaling sa mga mata ko.

I looked at the mini missile that was about to reach our place. I imagined na magde-deflect yung missile at babalik sa dati nitong dinaanan. At nashock ako noong sumunod ito. It deflected and diverted its direction 360 degrees from us. Naging green ang blinking sa surface nito imbes na red.

"H-H-How did you..." Nakatulalang sambit ni Miko matapos ang nangyari. Hindi na lumiwanag ang mga mata ko pero yung necklace, lumiliwanag pa rin. Everything was like a dream. Napakaimposibleng mangyari yun, but it happened. I don't know kung papaano and even me ay na-confuse sa ginawa ko.

"I don't know, Miko." Hindi makapaniwalang sabi ko, "I don't know." Bigla akong nanginig at dahan dahang napaupo sa sahig. Pakiramdam ko nanlalambot ang mga tuhod ko. Sobrang napagod ako sa ginawa ko kanina. And I felt the need to rest myself.

Natahimik kami. Ngunit biglang gumalaw si Miko at ibinalik ang tingin sa akin nang may maalala siya. "What you did a while ago is what they call Manipulation."

Napatingin ako sa kanya bigla. Huminga ng malalim si Miko at seryosong tumingin sa akin. "You can command things in your own liking. Pero maraming branches ang Manipulation at halos lahat sa kanila ay kayang gawin yun."

He looked at his hand na parang may naalala siya sa kanyang sinabi, "You have to try your Skill on other things para mas madetermine kung saang branch ng Manipulation ka dapat nababagay."

Napatulala ako sa knowledge ni Miko. Ang galing. So Manipulation pala talaga ang skill ko? Does that mean, hindi ako mortal? Na kaya ako kinuha ng mga Rapiere ay para maging isang estudyante ng AU dahil sa naiiba ako sa mga tao? May mga bagong katanungan ulit ang nabuo sa isip ko. At hindi ko alam kung saan magsisimula.

"It is your First Skill. You have to try some things too para madiscover mo na ang Second at Third Skill mo. But while on the process, you can use your Skill para sa pagso-solve ng mga Murder Cases." Dagdag niya. Tumabi siya sa akin sa pagkakaupo at bumuntong hininga. "I wonder who the culprit is. The one who shot the missile. Paniguradong may galit ang taong iyun sa isa sa atin."

Napabuntong hininga rin ako. Sobrang nadrain ang energy ko sa ginawa ko kanina at ngayon kahit ang tumayo ay tinatamad na ako.

"Chiara. I think we need to get back to the base. Umiilaw ang tattoo ko at ang kwintas mo." Nanlakihan ang mga mata ko at napatingin sa kwintas. Hala, umiilaw nga.

"Miko!" Biglang may sumigaw sa unahan namin at paglingon ko ay nakita ko si Klev na nakatayo doon. Mukhang ginamit niya ang First Skill niya sa pagteleport galing school hanggang dito. Pero papaano niya nalaman na nandito kami?

"The Association is requiring the top students to gather at the stadium." Seryosong turan ni Klev habang nakatingin lang kay Miko. "Meeting. At may panibagong kaso nanaman ang ibibigay nila sa atin."

Gulat na tumingin din ako kay Miko. Does that mean na kasali siya sa top students!? Whoa. Edi ibig sabihin nito, malakas siya. Ano naman ang skill nito?

"Use your First Skill on us, Klev." Turan ni Miko at gulat na tumingin ako sa kanya. "Sabay sabay tayong pupunta doon." Dagdag ni Miko. With me!?

"Sasama ako?"
"Are you out of your mind?" Halos sabay sabay naming sambit ni Klev. Hindi ako karapat dapat na sumali sg meeting na nakalaan lang para sa mga top students dahil di hamak na sobrang hina ko kumpara sa kanila.

"Kasama niya ako so you don't have to worry." Saglit akong tinignan ni Miko bago siya tumingin kay Klev ulit.

Napailing naman si Klev, "This is too risky--"

"Alangan namang iiwan natin siya dito?" Nanghahamon ang tono ni Miko noong sinabi niya iyon.

Matigas ang mga titig ni Klev noong tumingin siya sa akin. Pero kinalaunan ay nagsoften ang expression niya at umiwas siya ng tingin. "Fine. Sasama ka sa amin." Hindi ko alam pero medyo natuwa ako sa sagot niya. Curious din ako kung papaano magmeeting ang mga Elites. Baka may maririnig o makikita akong something na interesting mamaya, malay mo.

At bago kami umalis, binalingan ko ng tingin si Klev. "Chiara pangalan ko." Ayokong maging unfair dahil alam ko na ang pangalan nila pero hindi naman nila alam yung akin, kahit na alam kong fake lang iyung ginagamit ko. In-offer ko yung kamay ko para makipagshake hands at nasiyahan ako noong tinanggap niya ito at ngumiti sa akin. "Sure. Nice meeting you." Sambit niya.

Hindi pa nga ako nakakasagot ay biglang nagblack out. I groaned sa isipan ko. Here we go again.

And then seconds later, I am now already falling for the third time. Mukhang ginamit na ni Klev ang first skill niya without us knowing. I hate this skill of him. Shiz. Bakit ba kasi may side effects pa?