Sana Ako Na Lang

7

His POV

nakakabagot na dito aa school, bat kasi kailangan ko pang pumasok eh wala namang nagtuturo? lagi na lang busy yung mga instructor.. inuuna kasi nilang tapusin yung mga grades ng graduating students kaya naman hayahay kami.
kaso di ko maramdaman ang salitang yun. bagot na bagot na ko at hindi lang yun, naiirita na rin ako.

"hey babe! san ka pupunta?" habol sakin ng babaeng ito.

"kung san walang istorbo"
at nagpatuloy na ko sa paglalakad leaving her dumbfounded.

di ba sya nagsasawa sa pagmumukha ko? halos araw araw nya na akong kasama, mapa-school man o sa bahay walang palya.
nakakasawa din ang pagmumukha nya ah.

nasa isang vacant room ako, sinara ko yung mga bintana at yung pinto pati na rin yung mga ilaw para walang abala sa pananahimik ko.

i open my phone, sa di malamang dahilan napunta ako sa contacts ko. and there i found her number.
should i or shouldn't i?

i can clearly remember her face the moment that she saw us.
ayokong mag assume na nasasaktan sya sa nakikita nya...ayong paasahin yung sarili ko.
but her eyes really tells na nasasaktan nga talaga sya... yun nga lang, ako ba talaga ang dahilan kung bakit sya nasasaktan?

gusto ko syang lapitan that time pero baka magmukha naman akong fc. di ko nga alam kung kilala nya ba ako. kasi ako, kilalang kilala ko sya.
since prep kilala ko na sya. dahil iyon sa mama nya. teacher ang mama nya at naging teacher ko ito, minsan sinasama sya ng mama nya sa school kaya nakikita ko sya. nakakausap ko rin sya that time at dun ko nalaman ang pangalan nya. yun nga lang di ko talaga alam kung naaalala nya pa ba ako.

the day that i saw her, gustong gusto ko syang lapitan at yakapin kaso di ko naman magawa..because she is here beside me.
sya ang pumipigil sakin.

i want to stop this feeling of mine for her kasi alam kong di naman pwede. baka nga may nobyo na yun ngayon, at isa pa, im already taken.

bakit kasi kailangan nya pang magpakita ulit sakin?
okay na ko eh. nakakalimutan ko na sya.
the last time that i saw her was when we are in grade 6, umattend sya ng graduation namin and that was my best gift ever, sya ang kumuha ng photo ko, even though i know na responsibility nya talaganh kumuha ng mga pictures, gagawan nya kasi ng narrative report yun. but still, di ko maiwasang hindi kiligin. nakakabakla pero totoo.

after that time di ko na sya nakita and i started to moving on. mahirap pero kinakaya ko.
kaso, bakit ganun? kung kelan malapit mo na syang makalimutan bigla naman syang nagpakita ulit? after 4 years? kilala nya pa ba ako? namumukhaan nya pa kaya ako?

kamusta na kaya sya?
may mahal na kaya syang iba?

"hey adrian!! alam kong nanjan ka! open this door will you?"

simula ng makita ko ulit sya, naguluhan na ako sa nararamdaman ko.
sya parin ba?

"aish you!! may susi ka ba ng room na toh?"

tumayo na ko at lumapit na sa may pintuan.

naramdaman kong bubuksan na ito kaya naman ako na mismo ang nagbukas and there, i saw the woman whom i loved.