5 minuten

5

PP ASLI:
Ik stond in de tram. Pff, het was veeeeel te vroeg om richting school te gaan... waarom bestond maandag? Konden we niet gewoon meteen de week beginnen met een dinsdag? Of gewoon wakker worden en op de radio horen: "maandag is vandaag afgelast. Blijf lekker in bed en geniet ervan". Dit piekeren hielp ook niks, ook al was het dinsdag, er was alsnog ruzie met Souf. Ik was alsnog verdrietig. Het lag gewoon aan mijn situatie, niet aan de dag.

Ik verzonk in gedachten, en ineens was ik een tramhalte verder dan gepland. Ik stapte uit, stak de weg over en wachtte op een tram de andere richting op, dan kon ik daar uitstappen. Great, maandag, al gelijk te laat komen in de les. Top maand dit.

Ik zat wat te spelen op mijn telefoon en keek naar de lichtkrant. Nog 5 minuten. Die zijn altijd het langst.

Ineens hoorde ik een stem rechts naast me. "Wat doet een mooie dame als jij in zo'n slechte wijk?" Vroeg een knappe jongen me. Ik keek hem aan en wauw, ik viel voor hem. Hij had zulke prachtige ogen, zo donkerbruin dat ik erin bleef. En volle lippen, nette haren en een net baardje... wauwie...

Ik was mijn tong verloren. Ik keek hem met opengesperde ogen aan. Hij keek vragend, nog steeds geen antwoord gekregen. Ik probeerde me de vraag te herinneren.

"Uhmm.. 5 minuten" antwoordde ik, helemaal in de war met mijn gedachtes. Hij lachte een beetje verbaasd, ik besefte me nu pas dat hij waarschijnlijk niks vroeg over de tramtijd. "Het zijn er nog maar 4 inmiddels... maar ga je niet vertellen waarom je op de tram wacht bij deze halte? Deze halte staat best slecht bekend. Trouwens, ik ben Tufan. Aangenaam" hij stak zijn hand uit naar me. Wat een vlotte babbel had hij!

"A-asli. Aangenaam, uh, ook aangenaam. Fijn dat je me waarschuwt.. ofzo"
Ik trilde helemaal. Wat gebeurde er met me? Waren het zijn donkere krulletjes? Of die donkere ogen? Hij vroeg mijn nummer en ik gaf mijn oude telefoonnummer. Eerst maar paar weken aankijken hoe dit ging lopen en daarna pas mijn echte nummer geven. Hij was te mooi voor mij. Steeds van simkaart wisselen om hem te kunnen bellen was wel hayeck, maar het moest maar.

Ik zat nog 3 minuten te wachten in stilte op de tram. Hij stond naast me. Omdat ik trilde nam hij aan dat ik het koud had. Hij vroeg of ik zijn vest wou lenen, voor onder mijn winterjas. Ik zei ja, ik zou hem later wel teruggeven. Ik had het niet echt heel speciaal koud, maar een vest van een mooie jongen die lekker ruikt sla je niet af!

De tram kwam aan en de deuren openden zich langzaam. Ik stapte in en keek hem aan. Hij lachte. Zo schattig was hij.
"Doei Asli" zei hij. "Wanneer bel je me?" Vroeg ik. Het tramgeluid gaf aan dat de deuren gingen sluiten. Ik hoorde hem door de gesloten deuren heen.
"5 minuten" zei hij, net voordat mijn tram in volle vaart optrok.