5 minuten

6

PP ASLI: ik kwam aan bij school, en ik telde de minuten tot hij zou bellen. Nog 3 inmiddels. Ik deed mijn telefoon in mijn zak, en wachtte tot hij zou bellen, terwijl ik alvast liep richting school.
Ik begon na te denken over Souf. En Achraf ook, natuurlijk... Zou het goed te maken zijn? Souf had me al sinds gisteren niet gebeld, niet gesnapt niks...
In de verte zag is Yasmina, die blijkbaar ook te laat was. Ik liep naar haar toe, ik maakte wat geluidjes zodat ze zou schrikken. "Psssssst meisje pssssst zine!" Zei ik, en toen liep ze gewoon door. Ik zag dat ze oortjes inhad. Ik liep naar haar toe, en was nu vlak achter haar. Ik kietelde haar bij haar heup en ze begon te gillen. Ze lachte boos. "NIET AAN ME ZITTEN WIE DE FACK- ASLI IK SCHROK ME DOOD MAN" ze draaide zich geschrokken om.
"Ik riep je duizend keer hoorde je me niet?" Vroeg ik.
"Lieverd ik had oortjes in, je weet dat ik altijd oortjes in heb als we niet samen reizen" lachte ze, nog steeds geschrokken. "Mohim, we gaan ff doorstappen, anders kunnen we het uur overdoen" Zei ze er snel achteraan.

PP YASMINA: eenmaal aangekomen op school, haalden we allebei een te laatbriefje. We liepen de gang op, en ik zag hoe vies Asli naar Ayoub keek. "Kifesh je kijkt zo?" Vroeg ik toen Ayoub ons al gepasseerd was. Ze vertelde me hoe hij de eerste schooldag deed, en toen vertelde ze over Achraf en Souf. En dat hij er van wist.
"Jezus Asli... ga gewoon met hem praten... Achraf is daar echt niet meer bitter over denk ik hoor... het is al een tijdje geleden." Ze knikte van ja, en ze zei dat ze hem zometeen na de les ging spreken. We liepen het trappenhuis in, en toen liepen we de les in. We mochten gelukkig naar binnen, geen nablijven dus.

PP SOUF: Ik zag hoe Asli en Yasmina de klas binnenkwamen. Ik voelde gelijk een irritatie. Ik hoopte dat ze zich had ziekgemeld zodat ik de situatie nog even een dagje kon ontwijken. Maar ze keek me al met een blik aan, en ik wist dat ze het er niet bij zou laten zitten vandaag. De docent begon wat op het bord te schrijven, terwijl ik mijn schrift pakte. "... Dus als je de lange zijde niet weet, en de twee korte zijdes wel ... Kan je de stelling van Pythagoras toepassen ... " Zei de docent met lange pauzes tussen de woorden. Ik lette maar half op, want ik keek schuin naar Asli. Ze zag er zo mooi uit. Ik zag dat ze geen eens make-up ophad, want haar wimpers waren minder zwart dan normaal en ze had sproetjes op haar neus en wangen. Was me nog nooit opgevallen. Of zouden ze nep zijn? Dat zag ik een keertje op instagram. Dat meiden die laten tekenen of tattooëren.. het is mooi, maar als je het niet hebt waarom zou je het dan doen? En hoe kan haar haar ineens zo'n mooie slag hebben? Ze had een witte blouse aan, met haar haren heel warrig opgestoken. Ik keek met grote ogen, aangezien ik steeds dingen zag die haar nog mooier maakten. "Aarde aan Souf!" Riep de docent. Ik schrok op, en keek snel weg van Asli. Te laat, ze had me al gezien. Nu kon ik er zeker niet meer onderuit komen. "Kan je herhalen wat ik net heb gezegd jongeman?"
"Uhhmm.. U zei dat..." ik voelde dat ik rood werd. Ik hoorde wat meiden uit de klas giechelen. En ik zag dat Asli een beetje jaloers naar ze keek. Alsof ik aandacht voor ze had! Begreep ze niet dat zij het mooiste meisje ooit was in mijn ogen? De docent verloor zijn geduld blijkbaar, want ik keek Asli diep in haar donkerblauwe ogen, en werd er toen uitgegooid met een rode kaart. Ik zat amper bij de balie beneden, of Asli kwam al aanlopen. Ik keek van top tot teen naar haar, wat was ze perfect. Maar ineens werd alles een nachtmerrie voor mijn ogen. Ik dacht aan de deal met Mounir en Achraf. Ik kon wel janken. Ik moest het nu goed gaan maken, maar het zou nep moeten zijn. Het brak mijn hart toen ik haar hoorde snikken naast me. Ze zei dat het haar speet, en ze vertelde van begin tot eind wat er was gebeurd. Het kon me niet schelen wie het allemaal zag, bijna iedereen vermoedde al dingen. Ik knuffelde haar en streelde haar schouder. Ik zei dat Achraf alles oké zou vinden en dat ik wel met hem zou praten. Ze liet een traan vallen en ik kreeg een brok in mijn keel. Hoe kon ik dan ook weten dat de maanden hierna zo erg zouden worden voor iedereen...