Kasteel van doornen

1// Zij

Badkamer.

Ze staarde naar haar spiegelbeeld en praatte tegen het meisje dat ze zag maar niet kende.
Een vreemdeling.

Ze zag er mooi uit.. lang haar en warme bruine ogen.
Onder die warme ogen wallen, wallen als blauwe plekken.
Tekort aan slaap, ijzer en liefde.
Haar ziel zo puur als diamant, maar ondergedompeld in donkere herinneringen die bleven hangen.
Oneindig.

Ze bleef haar tegenspeler aankijken.
Haar tegenspeler was zijzelf.
Dubbele spelregels, dubbele zetten.
De winnaar was voorspelbaar nu het spel bijna ten einde was.

Haar zelfbeeld was gemanipuleerd door veel verschillende factoren, maar vooral haar eigen gedachten.

Haar hoofd was ziek, en haar lichaam ook.
De druk in haar hoofd werd erger, alles werd zwaarder.

Ze keek naar haar voeten en slikte.
Een brok in haar keel.
Even zag ze zwarte vlekken en nam de lavabo in de badkamer krampachtig vast.

Alles draaide weer, haar zicht werd wazig.

Het meisje in de spiegel grijnsde naar haar, lachtte haar uit.
"Zwak" stond in haar ogen te lezen.

Het meisje in de spiegel kwam dichter, ze leek te leven.
Ze plaatsten beiden hun handen op de spiegel, ogen wijd open.
Dan ineens een flits, als bliksem, maar kleinschalig.

Ze bevond zich niet meer in de kleine badkamer, niet meer voor de spiegel. Ze had eerst geen idee waar ze was, toen drong het tot haar door.
Ze zat in de spiegel, aan de andere kant.

Het was leeg in de spiegel.
Leeg, koud en donker, zoals ze hen zich herinnerde.

Het meisje voor de spiegel was ze zelf niet, dat zag ze nu duidelijk.
Het meisje kwam dichter, tikte op de spiegel. Een barst.

Zwarte lijnen van nieuwe barsten vloeiden over de spiegel, steeds dichter bij haar.
Lijnen vormden takken.
Takken en doornen.

De takken vlochten zich om haar benen, die rond haar armen voelde ze niet eens.
De doornen vonden zich een weg naar haar aders, door haar iets te bleke vel.
Ze kon niet meer weg.

Gevangen in een spiegel, gevangen in een kasteel.
Kasteel van doornen.