Kasteel van doornen

2// Hij

Gesloten deuren.
Een mantel die hij niet wilde.
Zijn lichaam was vrij maar leed onder de gevangenis waarin zijn hoofd zich bevond.
Opgesloten.

Een lijst vol eigenschappen waaraan hij nog altijd niet voldeed, ondanks alle pogingen.

De mogelijkheid om zijn hoofd te ontdoen van die kooi bestond, de kracht helaas niet meer.
Verloren in het doolhof van deuren, kamers en meer deuren.

Angst voor een oplossing, als hij eerlijk zou moeten zijn.

Een heel kasteel, het leek bewoond en bleek toch verlaten.
Een bouwval, in slechte staat.
Warmte, maar toch voelde hij niet meer.
Zijn levensenergie half opgeslokt door iets waarvan hij de aanwezigheid verafschuwde.

Hij was te moe om er nog over na te denken, gedachten namen plaats in, in de kamers.
Zijn kamers.

Het kasteel, zijn hoofd, zijn gedachten.
Het kasteel werd oud, gelijk zijn ziel.
Met gesloten ogen sleepte hij door de gangen, trappen op, trappen af.
Althans, zijn voeten, maar zijn lichaam ging gewillig mee.

Hij bevind zich nu hoger in het kasteel, en de lichtinval veranderde hem.
Hem, zijn ogen, zijn stemming.
Een grote spiegel aan het eind van een ellenlange gang trok zijn aandacht.

De randen van de spiegel hadden een diepe bruine kleur en enkele inkepingen waar iets moet gezeten hebben, vroeger.

De gedachte aan vroeger.
Pijn.
Hoewel vroeger, beter was.
Maar vroeger was en bleef pijn.
Het kasteel leek te draaien en zijn zicht werd mat.

Hij taste hulpeloos om zich heen.
Het glas van de spiegel bezorgde hem rillingen wanneer zijn vingertoppen het raakten.
Zijn hart, dat zolang stil was geweest, sprak.
Als een reflex plaatste hij zijn vlakke hand tegen het koude oppervlak.
Meer voelen, iets voelen.

Er was geen weerspiegeling, alleen donkere vlekken die de rest overmeesterden.

Hij kneep zijn ogen dicht.
Duisternis leek nog dichter te komen, ook al omsingelden die hem al.

Gevangen in duisternis, in het kasteel.
Kasteel van duisternis.
Kasteel van doornen.