Mgliste spojrzenie na świat

Nazywam się Miłość

Nie płakała, gdy zabierał wszystkie swoje rzeczy z pustych teraz półek.

Nawet jednej łzy nie uroniła podczas wynoszenia kartonów i walizek zapełnionych jego osobistymi przedmiotami.

Stała tuż przy oknie, wyprostowana i poważna, wpatrując się w zakorkowane centrum miasta.

Była dzielna aż do momentu, w którym zatrzasnął na zawsze za sobą drzwi do jeszcze chwilę wcześniej wspólnego mieszkania.

Wtedy nadeszło nieuniknione, wodospad łez, szloch wstrząsający całym drobnym ciałem.

Usiadła ciężko na podłogę i bujała się na zmianę w tył i przód.

Nie miała pojęcia, że i on teraz stojąc dłońmi oparty o maskę auta, bezgłośnie moczy swoją twarz łzami.

Rozpadło się to, co w ostatnim czasie było ich jedynym stałym i bezpiecznym punktem w życiu.

Może czas naprawi wszystko co ostatnio się wydarzyło?

Jej komórka zaczęła dzwonić, nie zareagowała.

Mijali go ludzie, patrzący na niego niczym wariata.

Nikt nie podszedł.