Back To Us | One Direction&5SOS

H11. Lieke

Fucking fucking fuck. Waarom moet dit altijd gebeuren? Lenora is net naar binnen gegaan en is meegetrokken door Matthew, en ik probeerde erachteraan te gaan maar Zayn hield me tegen. Dus nu zit ik aan mijn pols te trekken en Zayn zit aan mijn pols te trekken en mijn pols doet pijn. Logisch. Ik snap niet wat er in godsnaam met hem aan de hand is. Heel lang terug bracht hij me naar het vliegveld, thuis in Nederland was hij de enige die achter me aanging toen met Daniel, Dan denkt dat we een koppel zijn, vervolgens koopt hij een milkshake voor me en lopen we hand in hand en nu dit?

"Laat me los"
"Nee."

Dan hoor ik een gil van Lenora en word ik boos. Heel erg boos. Niet eens op Matthew, maar op Zayn want als hij er niet was geweest en me tegen had gehouden had Lenora geen pijn gehad maar ik en Lenora verdient geen pijn. Met mijn losse hand stomp ik hem in zijn maag, ruk dan mijn andere hand op en ren ook naar binnen. Renske rent achter mij aan, en Zayn en Michael weer daarachter, maar we hebben de ingang geblokkeerd, want zo slim zijn wij. Ik ren naar de kamer waar ik Lenora's schreeuw hoorde en kijk niet eens meer of Renske me volgt. Ik zie Lenora op de grond liggen met bloed tegen de zijkant van haar hoofd. Ik begin onderhand te koken van woede en kijk om me heen. Dan zie ik voetafdrukken, in het bloed van Lenora. Great. Het word fucking Flikken Maastricht onderhand. Ik loop achter de voetafdrukken aan en hoor dan nog een gil. Nienke dit keer, en weer begin ik te rennen. Links, rechts, trap op, lift in, over het balkon naar de andere kamer en dan zie ik ook Nienke op de grond liggen met een spuit in haar nek. Ik hoor de voetstappen, ik hoor Niall zachtjes tegen Nienke mompelen dat ze wakker moet worden en ren weer verder. Ineens heb ik een goede conditie wow.

Net op het moment dat ik de kamer binnenloop hoor ik nog een laatste schreeuw. Ik zie de plas met bloed groter worden, ik zie het mes uit de borst steken van een van mijn oude beste vrienden, en ik verlies controle. Ik zie Matthew geknield zitten, met bloed aan zijn handen en voeten, bloed van Lenora en bloed van Dan.

En dan word ik echt heel erg boos. Ik storm op hem af, duw hem aan de kant en begin hem met mijn vuisten te slaan waar ik hem maar raken kan. Ik schreeuw, ik huil, ik sla en ik schop, maar het voelt alsof het iemand anders is, alsof ik vanaf boven naar mezelf kan kijken. Matthew raapt zichzelf weer bij elkaar en duwt mij aan de kant, naast het levenloze lichaam van Dan, waardoor mijn handen en kleding onder het bloed komen te zitten. Hij komt op me af, en ik word verzwolgen door angst, woede, wraak en verdriet dat ik voor de tweede keer in mijn leven iets doe waar ik heel veel spijt van zou krijgen, maar op dat moment was ik blij dat ik ervanaf was. Mijn hand omklemt het heft van het mes uit Dans borst, het mes dat Matthew daarin heeft gestoken en ik sta op. Met een mes in mijn trillende, bebloede hand, loop ik op Matthew af, en dit keer lijkt hij bang. Dit keer lijkt hij te voelen wat ik al deze tijd al heb gevoeld, maar het is niet genoeg. Hij moet pijn voelen, hij moet die verschrikkelijke pijn voelen die mij bijna het leven heeft gekost en meer.

Hij moet dood.

Ik steek hem, 1 keer, 2 keer, 4 keer. Ik kijk van boven naar mezelf, naar het meisje dat ik ben, maar alleen maar omdat ze er zo uit ziet zoals ik en mijn naam heeft, en ik kijk hoe dat meisje met 16 messteken, voor de tweede keer in haar leven iemand vermoord. Ik kijk hoe de deur opengaan en Luke en Zayn binnenkomen. Ik kijk hoe ik het mes laat vallen, tegelijk met Matthew naar beneden zak en begin te huilen. Ik kijk naar Dan, naar mijn vriend, en ik pak het mes weer op. Ik kan dit niet, ik kan niet toekijken hoe al mijn vrienden pijn krijgen, hoe mijn vrienden worden vermoord en hoe ik mensen dood. Het is dat Luke het mes uit mijn handen slaat voordat ik mezelf er goed en wel mee kan verwonden. Ik merk dat hij me wegsleept, weg van de plek waar ik voor altijd verandert zou worden en weg van de plek waar ik afscheid kan nemen van mijn beste fucking vriend. Ik begin te schreeuwen, te gillen en te schoppen en ik probeer Luke zover te krijgen dat hij me loslaat, maar dat doet hij niet, niet tot we buiten zijn.

"Liek, doe kalm alsjeblieft. Ik weet wat er net is gebeurt en ik weet hoe je je voelt-"

"Dat weet je niet. Jij weet niet hoe het is om te zijn zoals ik ben. Jij weet niet hoe het is om je vrienden ontvoerd te zien worden, wetende dat je er niks tegen kan doen. Jij weet niet hoe het is om mensen te vermoorden, jij weet niet hoe het is om je beste fucking vriend te verliezen, Luke. Jij weet niet hoe het is om uit elkaar gescheurd te worden door pijn en dat zal je nooit weten. Maar hey, hier is een klein, klein stukje van die pijn. Ik ben het zat. Ik had eindelijk een keuze om mezelf minder pijn te laten voelen en jij hebt die afgenomen. Het is klaar. En dit keer meen ik het."

Ik veeg mijn neus af en loop terug het gebouw in. Ik loop naar de kamer waar Nienke was en als ik naar binnenkom kijkt iedereen me aan. Best wel logisch, ik zit namelijk onder het bloed.

"Nou jongens. Matthew is weg." En dan begin ik weer te huilen en val op de grond, maar ik word opgevangen door Zayn.