ik open de deur en kan je slanke lichaam in het donker net duidelijk genoeg zien om op te merken dat je wangen gesneden zijn door de ijzige kou. ik vraag me af hoe lang je nou al precies buiten loopt te dwalen en hoeveel je geblowd hebt om zo verschrikkelijk veel naar de geur van hasj te ruiken. je stapt binnen en ik hoop dat de tranen in mn ogen je niet opvallen. je loopt door de gang naar de woonkamer zonder ook maar iets te zeggen. ik hoor de geluiden van het zwijgen om ons heen ruizen in de hoop dat je deze eeuwig durende stilte verbreekt. je draait je om, je borst eindelijk naar mij toe gekeerd en je komt dichter bij staan. nu weet ik honderd procent zeker dat je de tranen in mn ogen gezien hebt en zonder ook maar een kick te geven blijf je me aanstaren. op exact deze momenten wil ik jou vragen of je dood van binnen bent en om heel eerlijk te zijn zou ik het ja-antwoord daarop niet eens verbazingwekkend vinden. ik sla mijn ogen neer uit schaamte, ik kan me niet meer herinneren wanneer je die angst voor uiting erin hebt gepraat. je pakt mijn gezicht en kust me met je vollen lippen alsnog zo teder. en ondanks je koude handen, je hasj lucht, het feit dat je uit het niets vannacht weer verdween voelt jou zoen zo liefdevol.
"waar was je?"
mijn stem slaat over wanneer ik mijn tranen tegen probeer te houden. ik voel je harde blik op mn gezicht branden, de tranen in mn ogen prikken en ik knap. ik laat het verdriet over m'n wangen glijden en ik voel je koude handen het weg vegen, toch verdwijnt het niet. en ondanks dat je nu overduidelijk mijn pijn kan zien geef je geen antwoord. alle scenario's die er mogelijk zijn spelen zich in een flits af in mijn hoofd. ondanks alle mogelijkheden blijft er ééntje het langst prikken. ergens wil ik iedere mogelijkheid niet geloven maar het idee dat jij bij een ander was is toch wel de gedachte waar ik de meeste pijn bij voel. en toch buitenom al het verdriet en alle pijn,
ben je nu weer thuis
