Sweet dreams

Hoofdstuk 8. Mart

Hey, weer een nieuw hoofdstuk. ENJOY!!!!! Xxxxx Sammy

----------------------------------------------
Een traan rolt over Roos haar wang. Ze loopt naar haar kluis en pakt haar jas. "Liz, ik ga. Het wordt me te veel. Loop me niet achterna, ik spreek je vanavond." Met tranen in haar ogen rent Roos de school uit en botst tegen een jongen op. "Kijk uit, eikel!" Roos kijkt onhoog en ziet dat het Mart is. Haar crush. SHIT

Mart pakt Roos bij haar schouders. "Hey, wat is er? Gaat het wel?" Roos snikt en schud haar hoofd. "Kan ik je helpen?" Roos knikt. Ze kan nog steeds niets zeggen, ze is verdrietig. " Zal ik je naar huis brengen?" Mart kijkt bezorgt. Roos schuld haar hoofd. "Dat dddat hooeeft niet hh hoor." Snikt Roos. "Nee, ik ga jou niet zo laten fietsen. Ik neem je met mijn fiets mee naar je huis en dan haal ik jouw fiets op en breng hem naar jouw huis." Roos wil nog tegenstribbelen, maar Mart duwt Roos richting zijn fiets. Roos besluit dat het geen zin heeft. "Sorry" mompelt ze.

Even later zit Roos bij Mart op de fiets. Achterop. Mart heeft haar tas en zijn tas aan zijn stuur gehangen. "Hou je vast, ik ga fietsen". Mart glimlacht.

(Point Of Vieuw) Mart.

Ik zie Roos de school uitlopen. Ze heeft tranen in haar ogen. Ze loopt tegen me op. "Kijk uit, eikel!" Ze kijkt omhoog en ziet m'n gezicht. Ik voel dat ze schrikt en pak haar bij haar schouders. "Hey, wat is er? Gaat het wel?" Ze snikt en schud haar hoofd. "Kan ik je helpen?" Ze knikt maar kan niets zeggen. Ze is verdrietig. Arm kind, ze is veel te leuk om zo verdrietig te zijn. " Zal ik je naar huis brengen?" Ze zegt nee, maar het kan me niet schelen. "Nee, ik ga jou niet zo laten fietsen. Ik neem je met mijn fiets mee naar je huis en dan haal ik jouw fiets op en breng hem naar jouw huis." Ze wil tegenstribbelen, maar ik duw haar richting mijn fiets. Ik voel dat ze minder weerstand biedt en loopt met haar naar mijn fiets.

(Even later)
Ik loop met mijn fiets aan mijn hand weg van de fietsenstalling. "Waar woon je ookalweer?" Ze mompelt haar adres, en ik weet het weer. "Top, spring achterop. Het kan een beetje hobbelen dus houdt je maar vast." Ik ga op mijn fiets zitten en wacht totdat ze gaat zitten. Ik voel dat mijn fiets iets zwaarder wordt en ga ervanuit dat ze zit. Dan voel ik twee armen om me heen, die me stevig vasthouden. Ik kan een grijns niet onderdrukken. Ik kijk achter me en zie dat Roos heel erg moe is. "Waarom grijs je?" Vraagt ze zachtjes. "Ik vind het leuk dat ik zo'n knappe meid achterop heb zitten." Mompel ik. "Wat?" "Niets, laat maar." Ik zoek even naar mijn evenwicht en dan fiets ik langzaam richting haar huis. Halverwege zie ik een hobbel aankomen."Roos, houdt je goed vast!" Roos is een beetje gekalmeerd en lacht. "Is goed." Ik voel dat haar armen aanspannen en me steviger vasthouden. Ook voel ik haar nu tegen mijn rug aan. Ik grijns weer. Als we over de hobbel heen rijden, gaat Roos een stukje de lucht in. Ik lach, en gelukkig schatert Roos het uit. "Aaaaa, niet zo snel, m'n kont moet nog heel blijven!!" Roos schreeuwt het uit, en ik moet echt keihard lachen. "We zijn er bijna toch?" Ik voel Roos knikken. "Knikte je?" Roos lacht. "Haha, heb je ogen in je rug ofzo?" "Misschien wel, voor jou een vraag en voor mij een weet."
(Haha)

We zijn bij Roos' huis. "Thanks Mart, loop je nog even mee?" "Is goed, ik zet ff m'n fiets weg." Ik loop de stoep op met mijn fiets, kijk of er geen stront ligt en gooi m'n fiets dan in de bosjes. Roos ziet het en lacht. Maar dan komt het verdietige gezicht weer. Ik loop naar haar toe. "Roos, zou je me alsjeblieft kunnen vertellen wat er is?" Ik zie dat ze twijfelt. "Ik zal het niet doorvertellen" zeg ik. Ze kijkt me serieus aan. Ik loop naar haar toe en ga dichter bij haar staan, pak haar hand en schud ermee. "Ik beloof het." Roos kijkt me verbaast aan dat ik haar hand pakte, maar dan schud ze mijn hand ook. (Klinkt supervaag, maar je weet toch als j een deal maakt ofzo 😜) Ik wil haar hand loslaten, maar ze pakt m'n hand steviger vast en trekt me mee naar de voordeur. Ze zoekt haar sleutel en laat mijn hand los. Ze voelt in haar en broekzakken en ik hoor haar binnensmonds vloeken. "Wat is er?" Vraag ik. "Mijn sleutels zitten nog in m'n tas." Ze kijkt naar mijn fiets, die voor oud vuil in de bosjes ligt en ik zie een kleine grijns (dat hebben meisjes toch ook?? En anders nu wel) op haar gezicht verschijnen. Ze kijkt naar het slot van de deur, naar mijn fiets in de bosjes en dan naar mij. Ze trekt een
smeek/bedel/alsjeblieft/zielig gezicht. "Haha, ik snap hem al. Moet ik je tas halen?" Ze lacht. "Wauw, jij bent echt goed!" *proef het sarcasme* Ik loop naar mijn fiets toe en leun naar voren. Ik probeer eerst om Roos haar tas te pakken, maar dat stomme ding ligt onder mijn stuur. Ik probeer mijn fiets op te tillen, maar dat lukt ook niet. Ik geef een wanhopige trap tegen mijn fiets aan en noem wat rare scheldwoorden. Ik hoor Roos lachen. "Je kunt ook het hengsel losklikken. Misschien maakt dat het wat makkelijker." Zucht. "Had je dat niet eerder kunnen zeggen?" roep ik. "Naah, het was wel leuk om te zien." "En bedankt." Ik leun nog een keer naar voren en klik het hengsel los. De tas gaat in 1 keer mee. "Yessss!!!" Ik maak een vreugdedansje. Ik doe de tas om mijn arm heen en loop naar Roos toe. Ik geef haar haar tas. Ze maakt haar tas open, en ik zie dat er allemaal koekjes en brood in ligt. Roos ziet me kijken en bloost. "Ik heb gewoon niet zo'n trek de laatste tijd. Loop je mee naar binnen?" Ik knik, maar bedenk dan dat ze omgedraaid staat en ze me biet kan zien knikken. Shit. "Ja, is goed". Ik loop achter haar aan naar binnen en kan mijn verbazing niet verbergen. "Wow" het huis is supermooi. Het begint met een kleine hal, maar die is supermooi. Er hangt een foto van Roos en een andere jongen. Zo te zien is hij van een tijd geleden. Roos haar haar was korter. De jongen is knap. Ze zien er gelukkig uit. Ondertussen loopt Roos naar de woonkamer. Ze kijkt om. "Mart, kom je?" Ik knik en dit keer ziet ze het wel. "Wie is dat?" vraag ik. "Wie?" "Die jongen waar je mee op de foto staat". Het lukt me niet om een kille ondertoon uit mijn stem te halen. Roos loopt naar me toe, kijkt naar de foto en barst in huilen uit. Ik kan nog net "Bobby" verstaan. Ik trek haar naar me toe en knuffel haar. Ik wrijf over haar rug totdat ze rustig wordt. Na een paar minuten wordt het huilen minder. "Sorry" snift Roos.

Pov. Roos.

"Sorry" snif ik. "Het geeft niet, laat het maar zo". Hij is veel te lief voor me. De meeste jongens zouden niet weten wat ze moesten doen. Mart wel. Stiekem vind ik hem hartstikke leuk. Maar ja, daar heb ik nu geen tijd voor. Hij pakt mijn hand, en neemt me mee naar de woonkamer. Ik zie hem kijken. Ik zal onze woonkamer even beschrijven. Het is niet supergroot, want we zijn maar met z'n drieën. Er staat een groot bankstel van leer, een soort hoekbank, een tv, een rustig behang, een tafeltje van eikenhout. Daarop staan een paar waxinelichtjes. Ook staat er een tv. Maar het doet er niet toe. Mart heeft mijn hand nog steeds vast. Hij loopt met me mee naar de bank en zet me neer. Hij komt tegenover me zitten en kijkt me serieus aan. "Vertel." Ik twijfel. Hij ziet het. "Het is oké, je kunt het me zeggen. Ik weet dat je me nog niet zo lang kent, maar ik wil je wel graag beter leren kennen en ik denk dat het voor jou ook beter is om het gewoon te vertellen. Ik denk dat het oplucht." Ik kijk hem aan, en zucht. Dan vertel ik alles. Niet alleen over dat Bobby kanker had, maar ook over de piano en voetbal. "En was Bobby ook de jongen waarmee je op de foto stond?" Ik knik en ik zou bijna denken dat Mart opgelucht kijkt.
Hij zou toch niet jaloers zijn?

POV. Niemand

Na een tijdje zijn Roos en Mart uitgepraat. "Thanks voor het blijven." Zegt Roos. "Graag gedaan." Mart glimlacht. Hij staat op. "Ik zie je nog wel op school Roos, en rustig aan hè?!" Roos knikt. Ze staat op en loopt met Mart mee naar de deur. "Wacht!" Roept Roos. Ze rent terug naar de woonkamer, en komt terug met haar mobiel in haar handen. "Mag ik je nummer? Dan kan ik contact met je houden." Ze bloost. Mart pakt zijn mobiel en noemt het nummer op. "Je stuurt me maar een watsappje, dan zie ik je nummer vanzelf toch?" Roos knikt en doet de deur open. "Bedankt voor alles." Mart lacht. "Dat had je al gezegd." Mart leunt naar Roos toe en geeft haar een snelle knuffel. Dan draait hij zich om en loopt de deur uit.

................