Mysterie of my life

Een nieuw begin

Na 6 lange, saaie weken is nu eindelijk mijn eerste schooldag begonnen. Ik kijk ernaar uit dat ik eindelijk weer mensen van mijn eigen leeftijd kan zien, in plaats van mijn dagboek.. De eerste bel gaat, dus ik loop naar binnen. Ik vraag aan de conciërge waar lokaal 3Hc is en ze wijst naar de lange gang die recht voor mijn neus begint. Ik hoor haar nog roepen: 'Ben jij dat nieuwe meisje, je naam is ehhhm...' Ik zeg snel: 'Loise', want ik zie de klok die al op 5 voor half 9 staat. Ik denk in mezelf: 'rustig Loise, je hebt nog 5 minuten, het komt goed.' (Ik wil natuurlijk wel een goede indruk maken op mijn eerste schooldag). 

Ik ben aan het einde van de gang en zie werkelijk helemaal niks. Ik kijk weer op de klok en tot mijn verbazing is het al 1 voor half 9! Het is een kale witte hoek. Er komt een jongen aan lopen. Ik vraag of hij weet waar lokaal 3Hc is en hij antwoordt dat het rechts is terwijl er gewoon een witte muur staat. Ik kijk hem vragend aan, hij lacht en loopt weg. De bel gaat en het is half 9. Wat moet ik nou doen, ik heb geen idee waar ik heen moet! 

Ik doe mijn ogen dicht en ga tegen de muur staan. Opeens val ik naar achter en zie een prachtige zaal met héél véél mensen, het is niet normaal. Ze lopen allemaal een andere kant op, kris kras door elkaar om precies te zijn. Dan zie ik die éne jongen weer. Hij komt naar me toe en vraagt lachend: 'heb je het lokaal gevonden?' En ik zeg nep boos, 'ja.' We lopen samen door de gang -die inmiddels helemaal leeg is- naar ons lokaal. Hij zit blijkbaar in dezelfde klas. Het lokaal is inmiddels helemaal gevuld. Er zijn nog maar twee plekken over, dus we kijken elkaar aan en gaan zitten. De docent komt naar me toe en zegt chagrijnig: 'nou jouw karakter kennen we nu al, hè kleintje' -want ik was helaas te laat. Het is de docent Nederlands, we weten allemaal dat die vaak chagrijnig zijn. We pakken onze boeken en tot mijn verbazing zie ik dat er helemaal niks te zien valt, behalve natuurlijk een wit vel. Ik blader verder en zie weer een witte pagina en wéér, wéér, wéér. Ik besluit dat er niks in mijn boek staat en vraag aan Charles waarom dat zo is, hij heet kennelijk Charles, want ik hoorde zijn vrienden hem zo noemen.

Dan hoor ik de docent mij naar voren roepen en ik denk in mezelf, 'kan deze dag nog slechter worden..' Ik kom naar voren. Het blijft lang stil en ik voel dat het erg ongemakkelijk wordt. Ik krijg het warm en er loopt zweet langs mijn voorhoofd. Ik hoor mensen grinniken, ik hoor gefluister en iemand roept 'ieuww, ze zweet!' Ik kijk de docent vragend aan en zeg stotterend, 'ehm wat is de bedoeling?' Ze knikt langzaam en zegt, 'het is dus zo'n type..' Ik sta op uitbarsten en kan helaas mijn mond niet houden. Ik roep get to the point! en loop stampend weg, ik hoor nog net de klas in lachen uitbarsten en begin te snikken. Wat een top eerste dag was dit..