Mysterie of my life

Wat is er aan de hand?

Ik ga weer naar mijn moeder. Ik hoop een goed gesprek te gaan houden, maar dat is erg moeilijk als je moeder je iedere keer verkeerd begrijpt. Ik sta voor de deur en zucht nog een keer dan loop ik naar binnen en mijn moeder kijkt me een beetje dronken aan. En zegt op een afgrijselijke toon: "wat kom jij hier doen?" De moed zakt me nu al in de schoenen. Ik vraag: "waarom is papa er nu nog steeds niet?" Mijn moeder antwoordt: "Wat gaat jou dat aan." Ik zeg: "nou heel veel want het is toevallig wél mijn vader. Ok, het schip had wat vertraging."

Ze had al tegen mij gezegd dat papa met het vliegtuig ging. Dus nu de waarheid graag. En waar ging papa eigenlijk heen? "Euhm.... Ok, het liep allemaal iets anders dan wat we gepland hadden." En ze begint keihard te huilen. (Dat kwam natuurlijk ook doordat ze dronken was), maar het zegt ook wat. Ik vraag haar wat er gebeurd is, en ze zegt snikkend dat het vliegtuig uit het niets verdwenen is, en dat ze het al heel lang aan het zoeken zijn. Daarom doet mijn moeder dus zo raar. Ik bedacht om haar te helpen. Maar doordat ik dat hoorde begon ik ook keihard te huilen.

op dat moment hoor ik iemand op de deur kloppen, ik wilde niet opendoen, maar toen ik ook nog geschreeuw hoorde deed ik toch maar open. Charles staat daar. Hij heeft tranen in zijn ogen en vraagt of hij hier mag blijven slapen? En ik zit daar ook half te huilen. Ik wist even niet wat mij overkwam. Zoveel in 1 keer. Ik zeg maar ja omdat ik toch even niet wist wat ik nou moest zeggen. Ik besloot de volgende dag ook maar niet naar school te gaan.

Hij kwam binnen en ik zei tegen mijn moeder dat ze maar even rustig naar boven moest gaan. Ze zei tegen mij bemoei je er niet mee, ik kan heus wel voor mezelf beslissen, maar je hebt toch wel gelijk. Ik geef Charles wat drinken, en daar zitten we dan. Een uur later gaat het wel weer met mij en we beginnen een gesprek. Ik vraag waarom hij hier wil logeren en hij zegt: "dat zijn ouders gescheiden zijn en hij nu heel boos is." Ik kom opeens met iets slims: je moet niet boos zijn zij hebben het ook moeilijk zij zijn ook verdrietig want nu zijn zij ook gewoon alleen. Ik bewonder mezelf dat ik dit gezegd heb en dacht ik moet ook aardiger tegen mijn moeder doen die is natuurlijk ook super verdrietig dat papa dood is. Dus ik zal mama steunen. Ik zei tegen Charles dat het goed is als hij 1 of 2 nachten blijft. En hij zij oké. we gaan maar even onze kamer klaar maken. En hij ploft op mijn bed neer ik zeg: "je weet dat je niet in mijn bed slaapt." Hij antwoordt: "en waarom niet, er is genoeg plek en het is gezellig." Hij kijkt me me met een pruillipje aan en ik had geeneens meer zin om met hem te logeren.

Ik hoop dat jullie het leuk vonden, stop vooral niet met lezen en als je het leuk vond geef me een stem.😜 En veel leesplezier verder.