Mysterie of my life

onweer!

Ik heb echt geen idee waar mijn telefoon is ik probeer mijn hoofd leeg te maken en rustig na te denken over waar hij zou kunnen zijn maar wat ik ook bedenk het gaat niet over mijn telefoon. Ik begin langzaam in panniek te raken en ga maar even liggen.

Jasmijn en Charles kijken me aan en denken waarschijnlijk van wat bezield dat kind. Op een gegeven moment komt Jasmijn naast mij zitten en zegt rustig: Lieverd maak je nou niet zo'n zorgen we vinden hem wel, het komt echt goed en wij helpen je. We blijven gewoon goed bij elkaar en vinden de weg wel. Ze komt bij me liggen en we staren een beetje rond.

Dan komt Charles en hij sluit dit ongemakkelijke moment af met een verassing. En hij liet een stukje verder op een prachtig bloemenveld een picknickplekje zien. Waar Charles glunderend een mand met lekkere spullen neer zet. Ik kijk weer een beetje vrolijk omdat ik het anders zielig voor hem vond en hij ook zoveel moeite heeft gedaan. Ik denk in mijzelf wat is het toch een lieverd, en plof naast Charles en Jasmijn neer op het picknick kleed. We maken het erg gezellig en ik vergeet even dat ik mijn telefoon niet had

en dan... opeens begint het heel hard te onweren ik ben al bang voor knallen en dan dit ook nog. We rennen heel gouw weg tot we op een  gegeven moment gekrijs horen, we kijken achterom en zien een meisje van onze leefteid door haar knieën gaan. En het stukje gras naast haar begint in brand te vliegen ik schrik me dood en denk van wat moeten we doen hoe kunnen we dat meisje helpen

en ik sta hier te piekeren. Terwijl Charles en Jasmijn me mee proberen te sleuren om hulp te zoeken. Het meisje begint schokkerige bewegingen te maken. En we schreeuwen om hulp. Charles weet veel over wat je moet doen bij mensen die epilepsie hebben en het lijkt een beetje op de schokkerige bewegingen die ze maakt. Dus hij legt zijn hand onder haar hoofd en doet zoveel mogelijk om haar te helpen. We horen nog een harde donder ik begin te huilen dat klinkt misschien een beetje kinderachtig, maar ja het is echt geen pretje als je iemand naast je half ziet overlijden en je zelf ook in gevaar zit. En je geen telefoon hebt, ( of tenminste je hem kwijt bent) En dan nog een donder, het is echt niet meer leuk, ik wil naar huis!!

Jongens sorry, ik heb echt heel lang niet geschreven. Dan wist ik weer niks, dan had ik weer inspiratie maar weer geen tijd. Ik zal proberen de volgende sneller te schrijven en ik hoop heel erg dat jullie toch blijven door lezen. En ik hoop ook dat jullie me willen volgen dat zou ik erg leuk vinden.